Stel dat ik met één van de personages uit één van m’n lievelingsboeken een gesprek zou mogen hebben, wie zou ik dan kiezen? De eerste persoon aan wie ik dacht, was Lisbeth Salander uit de Millenium Trilogie van Stieg Larsson. Het is misschien literair gezien niet hoogdravend. In het genre Thriller, waartoe de drie boeken behoren, werd er echter wel vol lof over gesproken. Lisbeth Salander intrigeerde me, terwijl ik haar aan het lezen was. Ze is klein van stuk, net als ik. Ze is intelligent in de zin van slim, uitgekookt en manipulatief, net als ik. Ze is sterk, net als ik. En zowel zij als ik kampen met misvattingen van de buitenwereld, zij het tegenovergesteld aan elkaar. Van haar wordt gedacht dat ze lijdt aan allerlei psychiatrische ziektebeelden, terwijl ze zich staande houdt met misschien wel wat afwijkend, maar in mijn ogen begrijpelijk intelligent, gedrag. Van mij wordt gedacht dat ik gewoon een doorsnee mens ben, met m’n eigen eigenaardigheden, terwijl ik zelf steeds vaker denk dat de diagnose manisch depressief wel eens op mij van toepassing zou kunnen zijn. Ooit ben ik in iets wat niets, maar dan ook helemaal niets met een gesprek te maken had en naar later bleek ook niet (meer) met vriendschap, toegeschreeuwd dat ik zou lijden aan een borderline stoornis. Ondanks het feit dat ik zeker weet dat ik hier niet aan lijd, heeft het me wel beziggehouden. Ik werd er onzeker van en heb het voor de zekerheid toch een paar keer gecheckt bij collega’s en een stel goede vriendinnen. Iedereen bevestigde mijn beeld: nee, dat is niet op jou van toepassing. Niemand heeft durven zeggen dat ik misschien wel aan manische depressiviteit lijd, of aan een andere psychiatrische stoornis. Misschien is het ook wel helemaal niet zo… Lisbeth Salander zou het wel weten met me. En ze zou het me zeggen. Nadat ze me had leren kennen dan. Want ze is wantrouwend van aard. Dat ben ik dan gelukkig weer niet..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten