Een beste koop

Tijdens een familieweekend in juni van vorig jaar zag ik haar ermee in de weer. We bevonden ons in België, net over het randje van Limburg. We waren met dik zestig mensen. Het was een gekrioel van jewelste. De omgeving was mooi – we keken uit over een groen geglooid landschap. De verhuurde groepswoning was riant, de slaapkamers iets minder en de keuken tenslotte was een fijne plek om te kletsen tijdens het koken.

Twee jaar eerder hebben zij en ik onze eerste familieweekend georganiseerd. Dat was zo’n succes, dat we met elkaar besloten hebben dat eens in de twee jaar te doen. Onze familie gaat op een leuke manier met elkaar om. Tantes, ooms, neven, nichten, aanhang, achterneefjes en achternichtjes, er gaat zelfs een hond mee! We laten elkaar vrij. Iedereen mag doen wat hij wil. Dat zorgt voor een ongedwongen vrolijke sfeer en gek genoeg ook voor nabijheid. We hebben alle keren met elkaar ontbeten. Mijn oom John kan echt geweldig eieren bakken! We hebben ook alle keren met elkaar gedineerd. Grootpansgerechten natuurlijk, dus soep met brood, salades en Chinees. Het doet niets af aan hoe we gesmikkeld en gesmuld en vooral genoten hebben van het samenzijn. Twee jaar geleden had zij het nog niet bij zich, anders was mijn oog er toen al op gevallen.

Ik kan me nu al verheugen op het jaar 2013. Als alles loopt zoals we hopen, organiseren we dan weer een familieweekend. Het lijkt me een sport om een oom en tante met hun kinderen en kleinkinderen te overtuigen ook een keer mee te gaan. Ze weten niet wat ze missen! En wij weten niet wat wij missen met hen! Het kweekt herinneringen en dat roept emoties bij me op, nostalgische vooral. De tijd vliegt voorbij, voordat we het weten is ons leven voorbij en wat is het dan fijn om een leuk geleefd leven te hebben geleefd! Dit soort uitjes dragen hier aan bij, voor mij. Het zal me benieuwen of zij ‘m dan weer bij zich heeft…

Ik weet zeker dat dat bij mij niet het geval zal zijn. Ik zag haar ermee in de weer en ik heb haar gevraagd waar ze ‘m vandaan had. Hij zag er uit of hij uit het schap van Ikea was gehaald. Maar nee, Hema werkt tegenwoordig ook met rood in haar keukenspullen. Onmiddellijk na het familieweekend ben ik de eerste de beste Hema ingegaan om er ook één te kopen. Het afrekenen was een feestje. Vol trots ging ik er mee naar huis. Hij paste in mijn rood met witte keuken. En ik heb ‘m zeker wel twee weken fanatiek gebruikt, soms wel drie keer per dag. Het was één simpele beweging. Daarna vroeg mijn middelste zoon of hij weer een gewone appel mocht eten. Dat betekende het voorlopige einde van mijn beste koop van dat moment: de appelpartjessnijder. Hij ligt nu in een la te wachten op het moment dat ik hem weer ga gebruiken. En ik? Ik ben aan het wachten op mijn volgende beste koop van dat moment.