Jaloers

Toen ik nog jonger, kleiner en onzekerder was, voelde ik me bij tijd en wijlen wel jaloers ja. Om aandacht waarvan ik vond dat ik die niet genoeg kreeg, of een ander teveel. Maar eerlijk gezegd is die emotie al enige tijd geleden. Gelukkig. Want aan jaloezie heb ik geen prettige herinneringen. Het benadrukt de wat minder sterke kanten van me, ik vroeg me dingen af, mijn gedachten gingen met me aan de haal, ik visualiseerde wat ik dacht, ik twijfelde enorm, kortom: het bracht niet het beste in me naar boven.

Waar ik vandaag de dag wel jaloers om kan zijn, zijn huizen, die bewoond zijn met gezinnen en die ‘af’ lijken. Dat komt voort uit mijn wens ook in een ‘af’ huis te wonen, maar… zo lang als we in dit huis wonen, is er steeds wel iets niet af. Op dit moment zijn dat best veel dingen. We leven al dik een half jaar zonder plafond in onze gang en toilet. De reden om de boel helemaal open te breken was legitiem – we hadden stankoverlast van zich daar verstoppende en voortplantende muizen. Ik heb me jarenlang (wel drie) werkelijk doodgeschaamd voor de lucht die er uit die ruimte kwam. Het maskeren met allerhande luchtverfrissers hielp niet. En achteraf was dat duidelijk. Toen het plafond naar beneden kwam, was de hoeveelheid ontlasting onbeschrijflijk. Het had niet anders opgelost kunnen worden. Dat het plafond niet meteen werd dichtgemaakt, begreep ik ook. Manlief zei me dat de houten balken nog een tijd moesten ‘uitdampen’, want niet de poep, maar de urine van die beesten zorgde voor de overlast. En dat zat in alle houten balken, die de constructie dragen. Ondertussen is de stank al lang weg, maar is het plafond nog open. Mijn remedie: zo min mogelijk naar boven kijken, dan lijkt het net of het er niet is.

Een ander onaf project is de ruimte dat we ooit klompenhok noemden en nu hebben omgetoverd tot een verlenging van de keuken. De muren zijn gedaan, het aanrecht staat, de lades zijn ingericht, maar de vloer niet. Er ligt een halve drempel, de kozijnen staan nog steeds in de grondverf en er zitten spleten in de afwerking van de oorspronkelijke keuken. Het stoort mijn man niet. Hij vindt het zonde van zijn geld om het door anderen te laten doen, dan doet hij het liever zelf. Alleen… hij doet het niet. Het ontbreekt hem aan prioriteit en in de eerste en aan tijd in de tweede plaats.

En dan is er een probleempje met onze badkamer. Het is een inpandige badkamer met de afwezigheid van een ontluchtingskanaal. Het gevolg: schimmel op het plafond. Alle HG-behandelingen ten spijt, het komt steeds (sneller) en hardnekkiger terug. Dat stoort me en dat wil ik verholpen hebben. Het voordeel van dit project is dat ik het zelf kan doen. Ik kan zelf het plafond nog een keer grondig reinigen en daarna witten met speciale latex. Manlief zal zich misschien nog verbazen over mijn tempo daarin!

Als dit allemaal wel gedaan is, is m’n wensenlijst qua ‘af’ huis dan nog steeds niet ten einde, hoor! Ik wil in de toekomst nog graag een hele mooie houten vloer, een nieuwe vloer in de gang en het toilet, een ander bankstel, een set meubels die bij elkaar passen, een behandeling van de eerste trap naar boven, nieuwe leien aan de zij- en voorgevel, een zonnescherm en andere gordijnen. En als dat er allemaal is, dan ontstaan er weer nieuwe wensen voor de twee bovenverdiepingen.

Ergo: ik zal me altijd jaloers blijven voelen op andermans woningen, als die er uitzien zoals ik graag had gewild dat ons huis er ook al had uitgezien.