Meubels

In ons huis staan twee grote massieve houten kubussen, die dienst doen als bijzettafels. Dát zijn voor mij de mooiste meubelstukken in m’n huis. Het deed me pijn toen er kort geleden een stuk van één van de kubussen afbrak. Ik heb het stukje hout keurig weggelegd en het wacht op het moment dat ik de juiste lijm in huis heb om het er weer aan te plakken. Ik heb al bedacht dat ik de kubus dan om moet draaien, zodat de lijmnaad niet (zo) opvalt. En dat ik de andere dan ook om zal draaien. Voor het evenwicht.

Al m’n andere meubels zie ik in de komende vijf jaar graag allemaal vervangen worden. Als het kan, doe ik een bod op de kast van m’n nicht, op de eettafel van Koert en Ilse, op de eetkamerstoelen van m’n broer en schoonzus, op de dressoir van m’n zwager Rogier en op de tv meubel van Marjolein en Tjako. Van Peet en Ed zou ik hun bankstellen trouwens wel willen overnemen.

Een andere fantasie bestaat uit het winnen van een groot geldbedrag. Dan zou ik met dat geld en m’n lief naar ‘Woonmall Alexandrium’ rijden en me oriënteren op ‘sets’ – een dressoir, een bijzettafel en een tv-meubel in één stijl. Hoe mooi?? Om dan uiteindelijk te beslissen dat we die ene nemen, die we het mooiste vinden en waarvan we in het echte leven al lang hebben ontdekt dat we dat niet willen betalen. Onze smaak is nogal duur, zie je. En ons leven is al duur. We hebben het geld om ons huis te pimpen met nieuwe meubels niet. Of beter gezegd: we hebben het er nu nog niet voor over. Eerlijk gezegd nog nooit gehad ook. En daarom is ons huis een verzameling van zo goedkoop mogelijke meubels. Op die twee grote kubussen na.