Schuldgevoel

Als kind kan ik me niet herinneren een schuldgevoel te hebben gevoeld, in die zin dat ik het me nu nog kan herinneren. Wat ik me wél herinner is dat ik me gedroeg zoals gewenst. Buitensporig gedrag, grenzen verkennen of grenzen overgaan, deed ik niet. Nóg heb ik daar moeite mee. Oké… iedereen die me goed kent, weet dat er een periode in mijn tienerjaren is geweest, waarin ik creatief omging met ‘de waarheid’. Iedereen die dát weet, weet ook dat ik dat ervaren heb als een reactie op de manier waarop mijn ouders met mij omgingen. En dat brengt me terug bij het woord schuldgevoel. Onlangs zei mijn broer me dat hij gestopt is mijn blog te lezen, omdat het hem stoort dat ik mijn ouders overal de schuld van lijk te geven, of woorden van gelijke strekking. Er moet bij vermeld worden dat hij ongeveer twintig flesjes bier in zijn mik had zitten. Maar zoals het spreekwoord zegt: “Dronken mensen en kinderen spreken de waarheid!” Als (jong)volwassene had ik me rot gevoeld over deze opmerking van hem, omdat ik het als sneer had kunnen ervaren. Ik zou al mijn teksten hebben teruggelezen en aanpassingen hebben toegebracht waar ik dacht dat ze volgens hem hadden moeten komen te staan. Ik zou er ook nog minstens één of twee keer met hem over in gesprek gaan. Waar leest hij dat? Wat staat er letterlijk? Hoe interpreteert hij het? Waar legt hij de klemtoon? Met welke intonatie leest hij het hardop? En bedoel ik het dan ook écht zo? En tenslotte zou ik me zomaar kunnen voorstellen dat ik de blogs met de titels ‘Moeder’ en ‘Vader’ uitgebreid had met positieve woorden om vooral aan mijn broer te laten zien dat zijn opmerking me heeft geraakt, dat ik me er rot onder voel, dat ik het vervelend vind voor hem dat hij zich stoort aan wat hij leest van mijn geschrijf en dat ik – uit schuldgevoel – hem het naar de zin had willen maken.

En zonder enig schuldgevoel doe ik dat allemaal niet.