Vergaderingen

Eens in de twee weken vergader ik met mijn basisteam. Onze gedragsdeskundige zit deze voor. Eens per vier weken vergader ik met het hele team Jeugdreclassering. Onze teamleider leidt dit. Eens per zes à zeven weken vergader ik met de Ouderraad van de school van m’n twee oudste kinderen. Ik notuleer daar. De vacature voor voorzitter is binnenkort vacant. En tenslotte ga ik eens in de acht tot tien weken namens de Ouderraad naar de vergaderingen van de Medezeggenschapsraad, ook op school.

Van allevier de voorzitters vind ik er geen één goed. Erger nog! Ik denk daarin regelmatig dat ik het beter kan. Vergaderen bedoel ik dan. Want… ik ambieer de voorzittersfunctie niet. Ik denk dat er bijna in alle vergaderingen teveel tijd wordt verdaan met het laten praten van allerlei mensen over allerlei zaken, die misschien rakelings te maken hebben met het betreffende agendapunt. En ik denk dat het leiden van een goede vergadering een moeilijke klus is.

Ik ben gevraagd voor de functie van voorzitter van de Ouderraad. Meerdere keren door verschillende mensen. Op zich is dat een compliment. Op dit moment zie ik het mezelf niet doen. Ik denk dat ik de vergaderingen binnen drie kwartier afgerond kan hebben, maar ik denk ook dat meer dan de helft van de leden weg zal lopen. Mensen willen namelijk heel graag praten over allerlei zaken, die misschien rakelings te maken hebben met het betreffende agendapunt. Ze associëren, ze willen de ruimte, de tijd en de aandacht en die zou ik ze niet geven. Niet terwijl we vergaderen in ieder geval. Een thee- of koffiekransje kan ook na afloop, als alle punten behandeld zijn.

Bovendien heeft het analyseren van al die slecht functionerende voorzitters van al die vergaderingen ook z’n charme! Ik kan er over schrijven zoals je leest!