Gespleten

Met een bak bosvruchtenthee naast me begin ik aan het inhalen van (een flink aantal) schrijfopdrachten. Terwijl ik bezig ben, zal ik waarschijnlijk nog twee koppen thee drinken en als het lang duurt, zal ik ook nog naar de koelkast lopen voor een glas Prosecco. Dat heb ik onlangs voor het eerst geproefd, bij Gerlinda thuis en de Prosecco smaakte me uitstekend, net als het gezelschap van haar. Wat een bijzonder mooi mens vind ik haar toch.

Op sommige momenten weet ik niet meer wat ik zal schrijven. Het voelt soms of alles al geschreven is, of dat sommige dingen die ik zou willen schrijven nog niet geschreven mogen worden, of dat het er niet meer toe doet wat ik schrijf, omdat ik nauwelijks nog te horen krijg dat ik gelezen word. Het bevlogene wat ik had, is verdwenen. De opdrachten lijken te vaak op onderwerpen die al eens eerder aan bod gekomen zijn en ik merk dat ik daar niet goed in ben. Het lukt me niet om het onderwerp ‘verjaardagen’ nog eens te beschrijven, maar dan anders. M’n fantasie heeft nog nooit hoogtij gevierd tijdens dit proces; ik putte uit eigen ervaringen. M’n inspiratie lijkt momenteel op een glas spa rood zonder bubbels, omdat de fles te lang met een te losse dop in de koelkast heeft gestaan.

En daar zit ik dan eventjes. Te mijmeren. En terwijl ik dat doe, pluk ik aan m’n haar en bestudeer het goed. Ik zie altijd wel een paar gespleten puntjes.