Als de maand december tegen het einde begint te lopen en sommige mensen al spreken over hun goede voornemens voor het komende jaar, gebeurt er bij mij niet veel meer dan anders. Ik ervaar de dagen zoals ze zijn, zoals ze komen en zoals ze gaan. Ik word niet nostalgisch van het einde van een jaar, of het begin van een nieuw jaar. Ik heb zelfs nog nooit een goed voornemen gehad – als ik bedenk dat ik dingen anders wil doen, dan wacht ik daar niet op tot 31 december of 1 januari, dan start ik (zo goed en zo kwaad als ik kan) meteen.
Ik kan wel nostalgisch worden van muziek, van de plaats Nieuwkoop en van gevoelsherinneringen. Ammonia Avenue (en dan het liefst het hele album van popgroep The Alan Parsons Project) kan me terugbrengen naar achterin zitten in de auto, achter mijn vader die stuurde, het zien van de van Brienenoordbrug op de A16, ondertussen mijn broertje horen smeken of ik alsjeblieft op wilde houden met meezingen, de spanning op de 6 kilometer over de Ziende, een weggetje met aan beide kanten water en nauwelijks ruimte om te passeren en daarna het voor mij verlossende aankomen op de Kennedylaan, precies als toentertijd nog een cassettebandje afgelopen was. De rit duurde drie kwartier, de muziek ook. En na die drie kwartier was ik dan bij mijn lievelingsnicht en mijn lievelingstante en –oom en bij mij lievelingsneven. Ik verheugde me er keer op keer op. Het voelde fijn, het voelde onbevangen onbezonnen, het voelde veilig, het voelde vertrouwd. We mochten zo laat naar bed als we wilden, we mochten eten wanneer we wilden en we mochten alles op ons brood smeren wat we maar wilden. Walhallah! Het summum! Utopia!!! Oh… wat was dat een traktatie!! En dit kan allemaal zomaar ineens in een flard naar boven komen als ik een lied hoor, als ik over datzelfde smalle weggetje rijd of als ik op een gewone dag, bijvoorbeeld op 1 januari van een nieuw jaar, aan mijn lievelingsnicht denk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten