Ons huis hangt vol met klokken. Er staat er één naast de televisie, er hangt er één bij de eettafel, er is een digitale klok te zien op de magnetron, op ons weerstation kunnen we zien hoe laat het is, als de computer aan staat is de tijd zichtbaar, op alle drie onze telefoontoestellen idem dito en dan zijn nu alleen nog maar de tijdsaanduidingen van beneden genoemd...
De tijd is belangrijk geworden, sinds de komst van de kinderen. Ik vind het nu belangrijk om mijn zoon op tijd op school te laten komen, dus op doordeweekse dagen wordt er om 7:15u opgestaan en vertrekken we rond 8:10u van huis. In die krappe vijftig minuten worden er drie kinderen gevoed, aangekleed, haren gekamd, schoenen aangetrokken, jassen aangedaan en dat alles met het gevoel dat we alle tijd van de wereld hebben. Want, als we onverhoopt toch te laat zouden komen (niet dat dat tot op heden ooit gebeurd is), troost ik me met de gedachte dat dat de beste kan overkomen.
Ik draag geen horloge, tot groot verdriet van mijn man, die graag gezien had dat hij me eens per jaar, bij voorkeur met moederdag, kon verrassen met een nieuw horloge. Ik heb geen horloge nodig – overal om me heen is de tijd zichtbaar, ik registreer dat en ik handel er naar. Alhoewel??? In relatie tot mijn kinderen, moet ik eerlijk bekennen, want voor mezelf hou ik er andere eigenaardigheden op na. Als ik trek heb in iets lekkers (meestal is dat chips waar ik behoefte aan heb), dan kijk ik niet naar de klok of we zo al gaan eten, of ik misschien zo meteen naar bed ga, nee, dan pak ik het gewoon en eet het. Zo gaat dat ook met drinken. Dorst? Drinken maar, no matter what time it is! Water kan immers altijd toch? Het is gek genoeg wel de klok die me laat zien dat het nu echt tijd is om naar bed te gaan, want, avondmens als ik ben, zou ik niet snel vanuit mijn gevoel van moe gaan slapen. Nee, zonder de aanduiding van tijd op de klok zou ik een nachtdier worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten