Ochtendmens? - 'Laat me lachen!'

Iedere ochtend als ik wakker word, komen dezelfde gedachten in me op: “Help, wat is het toch weer holiemolie vroeg!!” en “Vanavond ga ik écht een keer bijtijds naar bed!” Het is vooral een gevoel van neeeeeee…. nu nog nieeeeeettt!!! Ik hou niet van het geluid van het rinkelen van de bellen van mijn ouderwetse Hema wekker (wel van het getik, dat mijn wekker maakt, dat helpt me ’s avonds/ begin van de nacht te ontspannen en in slaap te vallen). Ik hou ook niet van het geluid van het alarm van de wekker van mijn lief, zo’n elektronische zoem, die tot diep in m’n gehoorgangen hoorbaar is en die me raakt tot in m’n hersenpan. Nee.. wat dat betreft is de komst van onze kinderen wel een verlichting in het horen van die geluiden, want zij zijn altijd eerder wakker dan onze wekkers. Al zo’n slordige zes jaar word ik wakker van gehuil, geroep, gemekker, of van koude kinderlijfjes, die de tocht vanuit hun warme bed naar het mijne al hebben afgelegd en in die paar tellen onderkoelde voeten en vingers hebben gekregen en die zich er op verheugen zich aan mij te warmen. Ik praat niet of alleen het hoognodige, want ik heb er ’s morgens geen zin in. Dat wetend van mezelf zorg ik er ook altijd (samen met mijn lief) voor dat alles wat ’s morgens gedaan moet worden al klaarligt. Drie setjes kleding voor de boys, een set kleding voor mezelf, m’n lief zorgt daarin voor zichzelf. Drie ontbijtjes voor de boys, een gevulde broodtrommel voor de oudste die naar school gaat en op school een drinkmoment kent, een pakketje brood voor m’n lief, een uitgebreide lunch voor mezelf en tenslotte alle tassen met alle benodigde spullen. Iedere avond weer. Hulde aan het gegeven dat mijn lief ook helemaal niets op heeft met de ochtend en tegelijk met mij zijn energieniveau voelt stijgen: na achten ’s avonds, als de drie boys in dromenland zijn en wij het gevoel hebben toe te kunnen komen aan onszelf. Het is dan dat we ongestoord met elkaar kunnen praten. Niet dat we dat doen… Nee, we kruipen ieder achter onze eigen computer en doen wat we graag willen doen. Autosportnieuws lezen, website bouwen, speuren op marktplaats naar hebbedingen voor de kart versus Facebook, Hotmail en sinds kort Word om m’n dagelijkse schrijfopdracht te schrijven. Hij drinkt koffie, ik thee. Rond negenen hebben we er daar ieder twee van op en dan schenken we ons een glaasje rosé in. Na dat ene glas bespreken we met elkaar hoe we de rest van de avond gaan vullen en het is ofwel apart, ofwel samen achter de televisie om te kijken naar de serie Desperate Housewives. Hoe het ook zij en wat we ook doen, we gaan negen van de tien keer tegelijk naar bed. Voorafgaand daaraan douchen we, zodat we met opgewarmde lijven ons koude bed in duiken. Het is veelal daar en/ of in bed, dat ik bedenk dat ik nog van alles wilde zeggen, delen, vragen en bespreken en dat doe ik dan ook, mijn lief doet vrolijk met me mee, met als gevolg dat onze bijtijds naar bed wens zelden behaald wordt en we iedere avond als we elkaar welterusten wensen tegen elkaar zeggen dat we morgenavond écht op tijd naar bed gaan. We lachen er om. Dan al. Want we weten al hoe het morgen gaat!