Wie was streng?

Captain von Trapp was streng. Hij sprak niet meer dan nodig was, hij blies op zijn fluit om zijn kinderen commando’s te geven, hij had een statige houding, een arrogante blik in zijn ogen, nee, zelfs meer dan dat, het leek of hij geen emoties ervoer en hij eiste discipline van zijn kroost. Het had succes. Zijn kinderen gehoorzaamden zijn commando’s. Ze kwamen één voor één tevoorschijn als hij op zijn fluit blies, ze gingen in volgorde van grootte in een kaarsrechte lijn voor hem staan en er was zelfs een voorstellingsritueel bedacht voor de zoveelste kinderjuf, waarbij ieder kind haar of zijn eigen fluittoon gekregen had. Ze zaten keurig gekleed aan de eettafel, ze baden tot Onze Lieve Vader met hun eigen vader mee, hun ogen dichthoudend. Ze aten met vork en mes, ze zeurden niet over het chique opgediende eten, ook al vonden ze het misschien niet lekker en hadden ze veel liever patatjes of pannenkoeken gegeten. Ze beantwoordden de vragen van hun vader op een beleefde manier en ook al waren ze met z’n zevenen, ze praatten niet door elkaar heen. De bij kinderen horende ondeugd werden geuit buiten het gezichtsveld van de Captain; ze wisten dondersgoed dat een andere gedraging dan gewenst door hun vader afgestraft werd. Hun angst voor die straf weerhield hen er van ‘gewoon’ kind te zijn.

Het moet bij de zevenhonderdvierentachtigste keer geweest zijn dat ik in mijn ontmoeting met Captain von Trapp ontdekte dat hij zichzelf die houding had aangemeten. Hij had een muur om zich heen gebouwd, om mensen, ook van wie hij hield, op een afstand te houden. Het overlijden van zijn vrouw, de moeder van zijn kinderen, had hem zo diep geraakt, dat hij zichzelf wilde beschermen om dat intense gevoel van verdriet niet opnieuw te zullen voelen. Alles wat hem zo had aangetrokken in zijn vrouw verbood hij zijn kinderen. Spontaniteit? Verboden. Zingen? Verboden. Gek doen? Verboden. Luidruchtig zijn? Verboden.

En dan komt Maria op de proppen. Haar ontwapenende manier van leven doet Captain von Trapp realiseren dat zijn streng zijn slechts een houding is. Beetje bij beetje durft hij zijn muur af te brokkelen. Eerst nog voorzichtig, als hij kijkt naar de voorstelling van ‘The Lonely Goatherd’, later ietwat uitgesprokener als hij samen met Liesl ‘Edelweiss’ zingt en op het laatst in volle glorie, als hij aan zichzelf durft te bekennen dat hij vreselijk veel is gaan houden van de vrouw, die hem bij de eerste ontmoeting stoorde tot en met. Hij trouwt haar, tot grote vreugde van de kinderen en ze leefden nog lang en lang niet zo streng meer!