Hoe ik ben

Zo… of ik even wil beschrijven hoe ik ben?!?? Heb je de tijd? Want er valt veel over te zeggen.

Ik ben 1.60m, ik heb groene ogen, donkerblond lang stijl haar en na de bevalling van m’n derde zoon is er een teveel aan kilo’s blijven hangen, dat zich vooral is gaan ophopen op mijn buik. Het gaat me steeds meer storen, dus wie weet komt er een dag dat ik er écht iets aan ga doen. Toevallig heb ik net een stuk gelezen over hardlopen en afvallen – vooral zo langzaam mogelijk hardlopen, zodat het zo lang mogelijk vol te houden is, want hoe langer er gerend wordt, hoe meer vet er wordt verbrand in plaats van suikers en koolhydraten! Opgroeiend en de puberteit naderend had ik overigens graag langer willen worden, omdat ik de wens had stewardess te willen worden en in die tijd was daar een minimum lengte van 1.65m voor nodig. Ondertussen heb ik vaak genoeg in een vliegtuig gezeten en ervaren dat een stewardess in mijn beleving niet meer is dan een serveerster in de lucht en dat had bij nader inzien toch niet helemaal bij ‘hoe ik ben’ gepast. Mij te krap, te onregelmatig werken en teveel concurrentie om me heen voor de weinige mannen die er in die wereld leven! Ik ben dol op ruimte, op regelmaat en op stabiliteit. Ruimte ervaar ik in ons huis, de daarbij horende tuin en in het uitzicht dat ik vanuit de woonkamer heb: ik zie wilgen, een sloot met aan de zijkanten hoog gegroeid riet en wolkenpartijen. Ik ervaar ook ruimte in mijn werk om te mogen zijn wie ik ben, om te mogen tobben en uit te dokteren of er geschaafd kan worden aan vastgeroeste patronen. Dat zal nog een klus kunnen worden, want dol zijn op regelmaat en stabiliteit kan dan zomaar een hindernis zijn, die genomen moet worden op de weg naar verandering…

Stel dat ik nu doodga en er volgende week een begrafenis van mij is.. Hoe zullen mensen zich mij dan herinneren? Hoe wordt er over me gespeecht en door wie? Ik schat in dat m’n ouders en m’n man niet in staat zijn een zinnig woord uit te brengen, verslagen door ongeloof en verdriet. M’n schoonvader kan het wel en hij zal zeggen dat hij me als zestienjarige heeft leren kennen, me groter heeft zien groeien, moeder heeft zien worden van drie van zijn kleinkinderen, m’n best heeft zien doen om het mensen naar de zin te maken en misschien durft hij dan ook te zeggen dat ik daarin wel veranderd ben nadat ik moeder werd.. Mijn vriendin Petra zal over me zeggen dat we elkaar in 1997 hebben leren kennen, dat we heel veel luidruchtige en soms ook dronken lol hebben beleefd, dat ik anders was dan de mensen die ze op dat moment om haar heen had en dat dat haar in mij aantrok. Dat onze vriendschap in frequentie veranderd is nadat we moeder werden, maar dat de intensiteit hetzelfde is gebleven. We zijn graag in elkaars nabijheid, we kunnen uren kletsen en we houden allebei van een wijntje bij onze dates. Mijn lievelingsnicht zal vertellen dat we elkaar van kinds af aan kennen, veel met elkaar hebben beleefd en kan een aantal gebeurtenissen terughalen, waarin mijn fantasie met me op de hol was geslagen en ik anderen ervan overtuigd had dat er iets ongelofelijks écht gebeurd was, wat dus niet het geval was. Misschien vertelt ze over de keer dat we talkpoeder op onze hoofden hebben gesmeerd om net te doen of we ziek waren, misschien vertelt ze over de keer dat zij mijn leven gered heeft door me onder het ijs vandaan te trekken, misschien vertelt ze over onze valpartij met de fiets op een onlangs opnieuw gegrind fietspad, dat de littekens daarvan nog steeds zichtbaar zijn en dat mijn moeder ons met die open wonden het bad in stuurde! Misschien vertelt ze over het woord piemelworst, misschien over onze gezamenlijke vakanties. Ik hoop dat ze vertelt dat ik bijzonder voor haar was. Mijn vriendin Elma zal zeggen dat we elkaar sinds 1998 kennen en dat ik zoekende was naar het integreren van mijn verleden in het heden  zonder er al teveel hinder van te hebben, dat ze me interessante boeken over dit thema cadeau heeft gedaan en dat ik haar bewust gemaakt heb van het thema lichamelijk contact. Misschien vertelt ze over het restaurant met die muizen, misschien vertelt ze over haar uitblinken tijdens de popquizzen, misschien vertelt ze over de keer dat ze me zei dat ze me nooit zal machtigen tijdens verkiezingen om namens haar haar stem uit te brengen en misschien geeft ze, nadat ik dood ben, dan eindelijk toe dat de film Ciske de Rat met Danny de Munk uit 1984 komt…

Als ik nu doodga, zullen er veel mensen aanwezig zijn op mijn begrafenis. M’n familie, die de 'Kavanties' nog lang zullen heugen, m’n vriendinnen (met aanhang), de moeders van het schoolplein, de mensen uit m’n straat, collega’s.. Ja, het wordt een drukke bedoeling als ik nu doodga. Er zullen mensen moeten staan. “Feast of Friends” van The Doors wordt (onder meer) gedraaid en de samenvatting zal zijn: Aline M., ze maakte makkelijk contact, ze was open, spontaan, soms pijnlijk eerlijk en we zullen haar missen!