Zaterdagavondgevoel

De week begint voor mij met de ‘maandagochtendblues’. Daarmee bedoel ik de combinatie van mijn ochtendhumeur en de ‘er moet opeens weer van alles gebeuren’. Hoe voorbereid ik ook ben in het klaarleggen van de kleren, het neerzetten van de borden voor het ontbijt, de afgestreken schepjes voor de papfles, het blijft maandagochtend en ’s morgens ben ik gewoon niet op m’n best. Via de gezellige dinsdag, die gezellig is vanwege de komst van mijn moeder om acht uur ’s morgens, het oppassen van mijn moeder de rest van de dag en de komst van mijn vader rond etenstijd en we met alle stoelen bezet aan de grote tafel zitten, waardoor het voor mij als een familiedag voelt, kom ik aan op de ‘woensdag gehaktdag’. Niet dat ik iedere woensdag gehakt voorschotel aan m’n gezin, hoe makkelijk dat ook te combineren valt met macaroni, spaghetti, rösti of witte kool, maar het maakt me altijd wel bewust van het gegeven dat de week door midden gehakt is. Vanaf dat moment komen m’n lievelingsdagen, met uitzondering van de donderdag. Dat is een lange, vermoeiende dag, zowel voor m’n kids als voor mij en mijn lief, want dan gaan we alle vijf de hele dag de deur uit. Hoe vaak we onder het avondeten op die dag drie jengelende, vermoeide, nauwelijks etende kinderen aantreffen?!! En hoe vaak we tegen elkaar zeggen: “Het is weer donderdag!” Op vrijdag is dat anders. Dat voelt als weekend. Ook in de ochtend al. Alles wat gedaan moet worden, lijk ik te kunnen relativeren met de gedachte aan het naderen van het weekend. Eenmaal thuis en eenmaal gegeten hebbend, doe ik de wekelijkse boodschappen. Dan haal ik ook lekkernijen speciaal voor het weekend. Een zak witte puntjes, de ingrediënten voor een zelfgemaakte soep, lekkere koekjes. Als ik dan weer thuiskom, heeft mijn lief de jongens in bad gedaan, voorgelezen en in hun bed gestopt en drinken wij samen een bak koffie/ thee. We kletsen wat. Bijna altijd gaan we te laat naar bed, omdat we beiden avondmensen zijn en de wens hebben dat onze kinderen ooit wel een keer zullen gaan uitslapen en dat kan zomaar deze vrijdag- op zaterdag zijn, nietwaar? Tot op heden blijkt dat een illusie… De zaterdag voelt voor mij traditioneel. M’n oudste zoon en ik begeven ons al veertien maanden lang naar het zwembad. We eten die dag altijd makkelijk, omdat ik dat van huis uit  heb meegekregen. Als de kids die avond op bed liggen en mijn lief en ik onze koffie/ thee drinken, dan kletsen we wat. Dan zeggen we tegen elkaar dat onze ‘happy hardcore vibes’ van de zaterdag wel verdwenen zijn, dat we ons tien jaar geleden niet voor hadden kunnen stellen dat we om twaalf uur naar bed gaan weer veel te laat zouden vinden, omdat we tien jaar geleden om twaalf uur nog van huis gingen om naar een party te gaan. Ja, tijden veranderen en daarmee de invulling van het zaterdagavondgevoel ook!