Cadeautjes geven en ontvangen

James Redfield heeft mij met zijn boek “De vijf talen van de liefde” doen inzien dat ‘cadeautjes geven en ontvangen’ een liefdestaal kan zijn van een persoon. Het is de mijne niet op de allereerste plaats. Dat is ‘lichamelijk contact’ op de voet gevolgd door ‘samen dingen doen’.

Het debacle wat ik ervoer toen ik als achtjarige een enorme doos kreeg, waarvan de inhoud bestond uit een baksteen en later dan toch een echte blokfluit, heeft me beschadigd.

Een ander debacle heb ik over mezelf afgeroepen. Ik werd twaalf jaar en mijn zesde zintuig liet me weten dat m’n verjaardagscadeau al in huis was. Op onbewaakte ogenblikken ben ik er naar op zoek gegaan. Ik heb de kamer van m’n broertje, de zolder en de ‘gangkast’ uitgekamd. De vreugde was groot toen ik de verstopplek vond: de kledingkast van m’n ouders, strategisch verstopt tussen kleding. De teleurstelling was echter groter. Ik vond het cadeau niet leuk, niet mooi en, ook niet onbelangrijk, het stond niet op m'n verlanglijstje?! Ik realiseerde me dat ik op het moment suprême natuurlijk moest doen alsof ik verrast was en misschien was net doen of ik het ook nog leuk vond ook wel zo sociaal wenselijk. Acteren was wel aan mij besteed, want ik geloof dat niemand weet om welk geweldig cadeau het ging.

Ergens in mij zit ondanks deze diepe dalen de liefde voor het geven en ontvangen van cadeautjes nog wel. Ik kan me van sommige verjaardagen nog precies herinneren welke cadeautjes ik kreeg, omdat ik zo intens blij en gelukkig was met het cadeau. Tien jaar: rollerskates en een rubberboot. Elf jaar: een nieuwe fiets. Dertien jaar: een heus typemachine. Veertien jaar: een walkman. Zestien jaar: een fototoestel. Achttien jaar: rijlessen. Drieëntwintig jaar: een gedrukt t-shirt met mijn geboortejaar er op. Dertig jaar: gouden oorbellen, die ik tot op de dag van vandaag draag.

Gegeven cadeautjes die me bij zijn gebleven zijn een akoestische gitaar aan mijn lief toen hij drieëntwintig werd, een kunstzinnige bol in onder meer de kleur aquablauw aan Elma, een horloge aan Petra, een niet expliciet te noemen cadeau aan Lein, achtendertig cadeautjes aan mijn lievelingsnichtvriendin op de dag dat zij haar achtendertigste verjaardag vierde, een computer aan mijn ouders, de Muppets Waldorf & Statler aan mijn broer, een ketting aan mijn schoonzus, een rode suède jack aan mijn schoonmoeder.

Inspiratie voor het zoeken naar een passend cadeautje voor iemand heb ik eigenlijk altijd wel. Ik vind het leuk. Het geven van een cadeautje kan ontroerend, verrassend of blij makend zijn en dáár geniet ik van. De gezichtsuitdrukking van de verrukte persoon is al mijn denkwerk en winkeltijd waard!

Vlak voordat ik dit schreef, had ik mijn jongste zoon dik een uur bij me op schoot. Hij heeft koorts, werd huilend wakker uit z’n slaap en had de behoefte getroost te worden. Terwijl ik zachtjes over z’n gloeiende bolletje wreef, zijn geur in me opnam en voelde hoe hij zich een comfortabele houding aannam, ervoer ik: “Dit is mijn cadeau voor vandaag!”