In de tijd dat ik op de middelbare school zat heb ik natuurlijk wel geëxperimenteerd met het vertellen van smoesjes. Maar ik vond het niet spannend genoeg. Bovendien was men nogal goedgelovig. “Meneer… Ik heb niet kunnen leren voor deze repetitie, omdat het allemaal niet zo lekker loopt met onze kat. Kijk.. ze is al oud en gisteren moesten we met haar naar de dierenarts… blablabla…” En dat werkte. Ik kreeg uitstel, of ik mocht de toets over maken als ik een slecht cijfer zou halen. Het werd door het gemak waarmee het me lukte dingen voor elkaar te krijgen een uitdaging om ongeloofwaardige smoesjes te gaan vertellen en dat zo overtuigend mogelijk te doen dat het toch werd geloofd. Dat bleek ik goed te kunnen. Au. Dat was een behoorlijk pijnlijke ontdekking voor mijn ouders. De wetenschap dat hun schattige, goedgelovige, naïeve dochter in staat was hen én het hele lerarenteam om de tuin wist te leiden met gekonkel, gesjoemel en een dubbele administratie. Toen ik dit voor de zoveelste keer zo ver had laten komen, moest ik van school af en dat is de beste straf die mijn ouders me gegeven hebben. Ik werd gedwongen na te denken over een opleiding waar ik wél zin in had en besloot dat ik vanaf dat moment niet meer zou liegen. Qua cijfers is dat gelukt, een heleboel andere dingen liggen verborgen onder een laag ‘verboden toegang voor onbevoegden’. En alleen ik ben bevoegd. Wees niet bevreesd, Ik heb geen misdaden begaan, er ligt geen lijk in een kast en nee, ik hoef ook niet uit de kast te komen. Het zijn gewoon alledaagse leugentjes om bestwil. Oh… zijn dat nou smoesjes?? Nee, dat doe ik niet meer. De experimenteerfase ben ik ontgroeid. Ik vertel liever hoe het echt zit, of ik zeg helemaal niets. Of ik lieg, dat is ook nog een optie. "Wat vind je van deze jurk?" Ik denk: 'niet zo heel flatteus' en zeg: "Geweldig!", omdat ik zie hoe blij degene die me de jurk laat zien is mét die jurk. Oh... is dat sociaal wenselijk gedrag? Nou.. dát heb ik onder de knie!!
;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten