Sneeuw

Als je je afvraagt of het gaat sneeuwen, kun je naar het weerbericht luisteren, je kunt het opzoeken op je smartphone, je kunt je weerstation lezen, maar wist je dat je het ook aan mij kon vragen? Ik voel het. De lading sneeuw, die gepaard gaat met een wijziging in de luchtdruk, kondigt zich aan via een licht zeurende hoofdpijn ergens in het midden van mijn hoofd. Als de sneeuw dan eenmaal valt, voel ik de druk geleidelijk afnemen en dat maakt dat ik met volle teugen kan genieten van de vallende vlokken. Ik kan mijn ogen er niet van af houden. Hoe het dwarrelt, hoe het meebeweegt op de wind, hoe het zich opeen stapelt, hoe het ons landschap in razendsnel tempo kan veranderen, hoe het de wereld (zelfs letterlijk!) dempt, hoe onbevlekt het is als het valt.. Ja, ik vind het prachtig!  Het is mijn wens het een keer goed vast te leggen op de camera. Tot op heden zijn m’n gemaakte foto’s niet eens een benadering van het gevoel wat ik krijg van het vallen van sneeuw: het ontroert me. Ik kan er een brok van in m’n keel en tranen van in m’n ogen krijgen, omdat ik het zó mooi vind. 
 

M’n wereld is sinds kort weer bedekt met een laag sneeuw. Ik zag het vallen. Ik heb er met bewondering naar gekeken. Na de bui en de weggetrokken hoofdpijn zag ik zes personen ‘onze sloot’ op rennen met sneeuwschuivers en bezems. Ze hebben in minder dan een half uur een heel stuk sloot schoongeveegd met het oog op de toekomstige ijspret. Ik waardeer hun inspanning.

Dezelfde dag maakte ik een wandeling, alleen. Ik ademde diep in en ik keek om me heen. Ik herbeleefde vorige winter – toen lag er wekenlang een pak sneeuw, ik was hoogzwanger en ik droeg spikes onder m’n schoenen om grip te hebben. Ik overdacht het afgelopen jaar. Hoe gezegend ik ben. Hoe gelukkig ik me mag prijzen.

Sneeuw… het bedekt mijn wereld. Daarom namens mij net zo veel hulde aan de dooi!