Televisie

Ad Visser presenteerde het programma Toppop en het nummer ‘Wuthering Heights” van Kate Bush werd uitgezonden. Dat is mijn eerste bewuste herinnering aan de televisie. Het was 1978, ik moest nog vier worden en het nummer stond wekenlang op nummer één. Toppop was vaste prik in het huis waar ik opgroeide. Mijn vader ‘absorbeerde’ muziek. Nog steeds.

Ik kijk bijna geen televisie meer. Ik schrijf liever. En voordat ik aan dit project meedeed, schreef ik ook, alleen dan op Facebook, in een e-mail naar vrienden of ik schreef in de dagboeken van m’n kinderen.

Als ik televisie kijk, dan is het voor De Wereld Draait Door, het nieuws, de Formule 1, voetbalwedstrijden tijdens een W- of EK of de series Desperate Housewives en Glee.

Mijn dankbaarheid voor de televisie is desalniettemin groot!

Ze helpt me al zo’n slordige drie jaar de ochtenden door. Voordat we een mediaplayer in ons huishouden hadden, was Nederland 3 met het ochtendprogramma Z@ppelin goed genoeg, tegenwoordig willen ze Ernst Bobbie & de rest of Dobus van de mediaplayer zien. Het genre is niet heel anders, het ritueel wel. Want nu is er iedere morgen mot over wie er mag kiezen wat er aan gaat. Dus heb ik een nieuwe regel geïntroduceerd: de twee oudsten moeten met een overlegmodel samen tot een consensus komen, anders wordt Z@ppelin aangezet, door mij. Ik geef ze daar slechts anderhalve minuut de tijd voor; precies zo lang als de melk van de middelste moet opwarmen in de magnetron. Het werkt!

Ik ben ook dankbaar voor de impact die het kijken naar de televisie op me heeft gehad. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben en daar ben ik (meestal) trots op! Ik zal nooit vergeten dat ik als kleuter met m’n neus te dichtbij haar zat en naar Bassie & Adriaan keek. Opeens kwam er één of ander eng iemand in beeld en ik schrok me wezenloos. De overgang was te groot, of ik was te klein om het aan te voelen komen, hoe dan ook: ik heb daarna het kijken naar dat programma gemeden. Een andere heftige angstreactie kwam toen mijn vader bedacht dat het voor mijn jongere broer (zeven) en mij (tien) helemaal niet erg was om naar de videoclip van Michael Jackson met “Thriller” te kijken. Ik ben nóg bang voor kerkhoven en wandelende lijken! 

Andere ervaringen heb ik ook. Zonder televisie had ik de film “The Sound of Music” niet zevenhonderdvierentachtig keer kunnen zien. Of de film “Dirty Dancing”. Of alle delen van Kinderen voor Kinderen, zo lang ik in de leeftijdscategorie viel die dat leuk mocht vinden. Of de series “Beauty and the Beast”, “Moonlightning” en “Goede Tijden Slechte Tijden”. Of “Sisi”, alle drie de delen achter elkaar, samen met mijn lievelingsnichtvriendin, tot midden in de nacht. Of de halve finale van het afgelopen WK waarin Nederland het onderspit moest delven tegen Spanje. Of het behalen van de tweede wereldtitel op rij van Sebastian Vettel. Of de zelfgemaakte videofragmenten van onze drie kostbaarheden!

Ik uit mijn adoratie voor de televisie dan niet per definitie door naar haar te kijken, ik waardeer haar wel!