Volle maan

Zoals bij zoveel natuurverschijnselen, of beter gezegd, verschijnselen in de natuur, zoals de regenboog, de wolken, het bewegen van de bomen en het riet als gevolg van de wind, het dwarrelen van sneeuw, het kletteren van regen, het fenomeen mist, de sterrenhemel, de zon en ga zo maar door, ben ik ook geboeid door de maan. Vol, of niet vol. Als ze zich laat zien, kijk ik naar haar.

Tijdens alle drie m’n zwangerschappen heb ik me laten leiden door de gedachte dat ik bij volle maan zou bevallen. Dat fabeltje gaat als je zwanger bent… Er is altijd wel iemand die zegt dat dat gaat gebeuren. Geen idee of degenen die dat zeggen dat ook echt geloven?! Het ging bij mij alle drie de keren niet op. En.. de Elfstedentocht gaat ondanks de volle maan van gisteravond ook niet op. Daarmee is voor mij bewezen dat volle maan niet over bijzondere krachten bezit.

Desalniettemin ben ik wel door haar geboeid. En hoe!

Manlief en ik slapen op zolder. Eén van de zijden van onze kamer bestaat uit één en al raam. Omdat mijn lief het liefst met de gordijnen open slaapt, doen we dat ook. Hoe vaak ik me bewust ben van de hoeveelheid licht die de maan geeft... indrukwekkend! En die gloed die dat heeft… bijzonder helder en scherp. Ik zie zelfs schaduwen in het licht van de maan.

Als de maan opkomt, groter lijkt omdat ze zich dichterbij de aardbol bevindt en een gelige gloed heeft, vind ik de maan op haar mooist. Ontroerd kan ik van het kijken naar haar raken. Ik neem de kleurverschillen waar en ik dwaal een beetje. Een echte richting van gedachten heb ik niet, ik neem het in me op, ik registreer het, ik probeer het me in te prenten en ik dompel me onder in het gevoel van rust en tevredenheid. Ja, dat is wat de maan met me doet. Ze maakt me bewust van m’n zijn. Klein en nietig, vergeleken met het heelal waartoe zij zich verhoudt. En gelukkig. Dat kan ik voelen. De maan niet. Zij is er gewoon.