Handtekening

Om ergens in de jaren tachtig die prachtige pastelkleurige cheques te kunnen gebruiken, was het noodzakelijk dat ik mezelf een handtekening gaf. Een afdruk van mijzelf, verwerkt in een krabbel. Iets unieks. Iets dat niet zo gemakkelijk na te maken zou zijn. Uiteraard waren mijn ouders mijn voorbeelden. De handtekeningen van m’n ouders herken ik uit duizenden. Ik kan ze niet namaken. De pennenstreken zijn te ingewikkeld voor me. Met hen heb ik in dezelfde jaren tachtig gesproken over wat hun handtekeningen eigenlijk voorstelden en beiden hebben me laten weten dat het een verkorte manier was om hun naam te schrijven. Ik heb urenlang m’n eigen ‘teken’ zitten oefenen. Maar rigide als ik soms kan zijn, lukte het me niet om ‘outside the box’ te krabbelen en hem er tegelijkertijd kunstig, mooi, gekruld en eenvoudig  uit te laten zien. Mijn handtekening is daarom een door elkaar heen geschreven kluitje van mijn naam. Echt tevreden ben ik er dan ook nooit mee geweest. Maar hem wijzigen nadat ik hem verzonden had aan de Postbank en achterop mijn bankpasje had gezet, was schier onmogelijk. Ik heb het er maar bij gelaten.

In de loop van de jaren is mijn handtekening er wel anders uit komen te zien. De jaren tachtig zijn immers al lang voltooid verleden tijd. Heden ten dage ziet mijn handtekening er meer volwassen uit, het is minder een kluwen van mijn naam. Ja.. het is eigenlijk wel uitgegroeid tot een handtekening. Maar tevreden ben ik er eigenlijk nog steeds niet mee. Het is een klein, opgepropt, hoog, smal dingetje met een relatief te grote punt en het lijkt in de verste verte niet op iets kunstigs, moois, gekrulds en eenvoudigs.

Zou het mogelijk zijn alsnog te gaan puzzelen op een nieuwe handtekening?? Het zou wel 'outside the box' zijn...