Mailcorrespondentie

Het is waar: het ouderwetse handgeschreven brieven schrijven heeft plaatsgemaakt voor e-mailcorrespondentie. Samen met de snelheid waarmee er nu gecorrespondeerd kan worden tussen mensen onderling, zijn ook de misverstanden in de wereld gekomen. Schrijven kan een ingewikkeld iets zijn. Nee, eigenlijk is lezen een ingewikkeld ding geworden. De intonatie is niet hoorbaar, niet iedereen begrijpt de hippe tekentjes zoals ;-) om aan te geven dat het om een grapje gaat, kortom: als lezer ben je veroordeeld tot jezelf en je eigen perceptie.

Dat het flink mis kan gaan met e-mailcorrespondentie weet ik uit ervaring. Het is een pijnlijke ervaring. Iemand die ik als mijn beste vriendin beschouwde, stuurde me een e-mail. Een lange. Pogingen van mij om na dat bericht met haar in contact te komen, werden afgehouden. In ons contact had ik geleerd dat mijn aanhouden haar overeind gehouden had in tijd van haar diepe rouw. Nu ze de rouw achter zich wilde laten en verder wilde gaan met het zoeken naar geluk, kwamen andere processen op gang. Ze voelde zich in dit stadium achtervolgd door mij en mijn pogingen tot contact. Uiteindelijk stuurde ze me een sms met de tekst dat ze het contact met mij door persoonlijke omstandigheden niet trok. Ik snapte er werkelijk waar helemaal niets van. Vanuit mijn onbegrip en de wens het wel te willen begrijpen ging ik juist nog meer contact zoeken. Ik stuurde haar sms-jes, ik sprak haar voicemail in, ik schreef haar e-mails, ik verzond ouderwetse echte post en uiteindelijk greep ik naar wat ik dacht dat ik moest doen. Ik ging gewoon naar haar huis toe om met haar te kunnen praten. Dat was het begin van het einde, want ze heeft me zeer grof benaderd die avond/ nacht. Ik ben uitgekafferd, toegeschreeuwd, voor van alles en nog wat uitgemaakt en daarbij stond ze al die tijd te dichtbij in m’n persoonlijke zone met haar armen te zwaaien, alsof ze me ieder moment iets aan kon doen. Ik was bang. Heel bang. En ik verstijfde. Ik deed wat ik geleerd had: ik maakte me klein, onzichtbaar bijna, ik fluisterde heel vaak sorry en ik probeerde mijn vijand tot mijn vriend te maken. Dat werkte na drie kwartier schreeuwen een beetje. Uiteindelijk gingen we als zijnde weer vriendinnen uit elkaar. Was ik toen maar mans genoeg geweest om een punt achter onze vriendschap te zetten. Dat was ik niet.

En de e-mailcorrespondentie kwam wederom op gang. Er waren toch nog wat dingetjes niet uitgesproken door haar. Alles wat ik schreef, werd verkeerd gelezen door haar. Ze reageerde allergisch op woorden, op komma’s, op vraagtekens, op mijn geverfde haar. Het liep niet. Live niet, schrijvend ook niet. En natuurlijk was het in het corresponderen met haar dat ik een concept bericht per abuis toch verzond. Dat zorgde ook weer voor vlam in de pan. Het heeft me heel wat tijd, energie, woorden en zinnen gekost om me van haar los te maken. Zo voelt het inmiddels. De wond die ik heb gevoeld, is echter nog maar net geheeld en kent een naar litteken.

Ik ben haar kwijt. Gelukkig ben ik mijn liefde voor schrijven hiermee niet verloren.