Oervoedsel

Kun je je voorstellen wat het is waar je naar verlangt als je bijna omvalt van de honger? Ik niet. Alle gedachten aan wat mijn oervoedsel zou kunnen zijn, worden overreden door een symbolische vrachtwagen uit Afrika, gevuld met mensen met échte honger. Beelden van Live Aid dringen zich voor mijn ogen op. Kinderen met zielige ogen, gehurkt zittend, wachtend op … niets. Vliegen rondom hen. Stof. Hitte. Wellicht de wetenschap bij hen dat de dood ze snel te pakken zal krijgen.

Het voelt bruut en oneerlijk dat ik me in de positie begeef om te kunnen fantaseren over chips als mijn oervoedsel. Want heus.. ik val best wel eens om van de trek. Mijn bloedsuikerspiegel is nogal kwetsbaar voor onverwacht sterke dalingen. Zodra dit gebeurt, moet ik binnen afzienbare tijd iets eten, anders val ik om. Inmiddels ken ik dit van mezelf en heb ik eigenlijk altijd wel iets met snelle suikers of zouten op zak. Een Mars. Een Choco Prince. Een zak chips.

Mijn middelste zoon heeft hetzelfde als ik. Het begint bij hem al als de dag begint. Dan moet hij vrijwel onmiddellijk ontbijten. Als dat niet in zijn tempo gebeurt, dan gaat hij zeurend huilen. Best hard. Op een frequentie die wat gevoelig ligt bij mijn lief. Inmiddels kennen we hem en zijn dalende bloedsuikerspiegel goed genoeg om te weten wanneer het zo ver is en dus heb ik eigenlijk altijd wel iets met snelle suikers of zouten voor hem op zak. Rozijnen. Een mandarijn. Smarties.

Het is maar goed dat hij en ik hier geboren zijn. En de ontzettende luxe hebben te kunnen eten. Want.. wij zouden na een dag al letterlijk omvallen van de honger. En dan verlangen naar alles wat eetbaar is. Vliegen, rupsen, blaadjes, gras…  Oervoedsel. Alles om me in leven te houden.