Museumbezoek

Cultuurbarbaar dat ik er ben! Ik bezoek nauwelijks musea. Geen zin. Geen tijd. En vooral: ik heb andere dingen te doen met drie opgroeiende kids.

Vroeger kwam ik er nog wel eens. Voor een moderne popart tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam, voor de World Press Photo tentoonstelling in Veere en Rotterdam, een dierenfototentoonstelling in het Museon in Den Haag, voor een interactieve tentoonstelling in Asperen, het British Museum in Londen, het Museum der Egyptische Oudheden in Caïro en La Galleria Ferrari in Maranello. Dat ik deze musea nu noem, betekent dat ze indruk op me hebben gemaakt. Ik weet het nog, ik kan het me herinneren. Met wie ik er was en wat ik globaal gezien heb. Het meest opvallende vind ik dat mijn tempo van door een museum banjeren ongeveer synchroon loopt met het tempo waarop ik mijn leven leef: snel. Ik lees snel, ik kijk snel en ik vind het of interessant of niet. Zo niet, dan loop ik door. Zo wel, dan blijf ik staan om in me op te nemen wat er in me op te nemen valt. Als dat klaar is, dan ben ik toe aan de volgende vitrine, het volgende schilderij, of de volgende foto.

Ik kan uitkijken naar de dag dat mijn kids oud genoeg zijn om ze mee te nemen naar musea. Beeld & Geluid in Hilversum lijkt me geweldig. Nemo in Amsterdam ook. Archeon ook. En afhankelijk van hun interesses kunnen er ook nog andere musea op onze verlanglijst komen te staan.

Vorige zomervakantie namen we onze zesjarige, driejarige en baby van zes maanden noodgedwongen mee naar een chocolademuseum in de Belgische Ardennen. Er was namelijk geenszins sprake van een zomer. Het weer kon beter als herfstig omschreven worden. Buitenactiviteiten waren door het slechte weer niet mogelijk en we zochten ons heil in activiteiten binnen. De stacaravan was namelijk te klein om daar zeven volle dagen in door te brengen. Hoe dan ook: het maken van chocola heeft indruk op ze gemaakt. De oudste weet het nog! Hij heeft onthouden dat chocola gemaakt wordt van cacao. Dat het warm gemaakt wordt om er figuurtjes van te maken en dat chocola hard wordt als het afkoelt. Dat er een fabriek aan verbonden was waar ze met eigen ogen konden zien hoe het maken van bonbons ging. En hij heeft onthouden dat hij en zijn jongere broertje van ons een souvenir mochten meenemen. Ze kozen voor chocoladelollies in de vorm van een konijn. Hierover pratend met hem vandaag, vroeg hij me hoe het dan kan dat chocoladepasta dan niet hard en niet zacht is. Ik kon hem geen antwoord geven. Ik denk dat ik de vitrine met uitleg over chocoladepasta toen niet interessant vond en er snel aan voorbij ben gelopen. Cultuurbarbaar dat ik er ben!

Noot: La Galleria Ferrari in Maranello (daar waren we in 2004)  heeft mijn lief en mij doen besluiten om onze collectie Ferrari schaalmodellen uit te stallen en uit te breiden naar hun voorbeeld!