Een zo lang mogelijke zin, deel I

"Het wordt weer eens tijd voor een grapje. Maak de volgende zin af. Probeer hem zo lang mogelijk te maken!" Ondanks het feit dat ze drijfnat en doodmoe waren, besloten...

Ondanks het feit dat ze drijfnat en doodmoe waren, besloten de twee vriendinnen, die elkaar al vanaf hun vierde jaar kenden, omdat ze toen bij elkaar in de eerste kleuterklas van de lagere school kwamen te zitten en tot en met de zesde klas bij elkaar in de klas bleven zitten, veelal naast elkaar, en zelfs bij de overgang naar het voortgezet onderwijs naar dezelfde school gingen en toevalligerwijs bij elkaar in dezelfde klas kwamen te zitten, zonder dit als verzoek te hebben ingediend bij de directie, totdat na de brugklas de één de Havo en de ander het VWO ging doen - dat weerhield hen er echter niet van vriendinnen te blijven en buiten schooltijd momenten te zoeken waarop ze contact met elkaar onderhielden, dat ze de hardloopwedstrijd van 10 kilometer tot aan het einde zouden volbrengen; het was hun eer te na de handdoek in de ring te gooien, opgeven was hun stijl niet en hoewel ze zich belabberd voelden rond de 7 kilometer en het zweet over hun lijf voelden gutsen en de resterende kilometers nog mijlenver weg leken te zijn, gingen ze door en door en door en door en kwamen zij afgepeigerd hand in hand over de finish; hun inspanning werd beloond met een heuse medaille als aandenken en een lege USB-stick voor de meer praktische medemens, hun trotse ouders, die door toedoen van hun dochters inmiddels ook vrienden van elkaar waren geworden, stonden hen op te wachten met voor ieder een prachtige bos bloemen, die ze kort tevoren hadden gekocht bij een pittoresk bloemen- en plantenwinkeltje op de aanrijdroute naar het eindpunt van de ‘Dwars Door Dordt-loop’ en waar zij door een vriendelijke verkoopster geholpen waren, zeker nadat een trotse vader uit de doeken deed voor wie de bossen bloemen bestemd waren liet zij zien over verkooptechnieken te beschikken door geïnteresseerd door te vragen naar de twee meiden, zodoende werden er twee bossen bloemen gerangschikt in tegenovergestelde composities, de ene was rood met een wit accent, de ander was rood met een wit accent en hoe kon het ook anders, de vriendinnen waren lyrisch, niet alleen vanwege de bloemen, de medaille en de USB-stick en de aanmoediging onderweg, maar vooral vanwege hun keuze door te gaan, terwijl hun hele lijf eigenlijk schreeuwde te stoppen.