Zondag 11 maart 2012; de eerste lentedag van dit jaar. De zon scheen onophoudelijk en het verbaasde ons. De avond ervoor hebben we naar het weerbericht gekeken en hoewel de voorspelling zeker niet ongunstig was, was dit weer niet voorspeld. Toen ik ’s morgens (veel te vroeg) mijn ogen opendeed zag ik een strakblauwe lucht vanuit mijn bed. En het bleef stralend. In de loop van de dag zijn onze deuren opengegaan en zijn we met z’n vijven van binnen naar buiten verhuisd. Ook onze lieve kleine schattige kleine, die met z’n ieniemienie-schoentjes z’n eerste stappen in de tuin en in het gras heeft gezet. We voelden het allemaal. De lente is in aantocht. Ik kreeg er meteen kriebels van en die uitten zich in de wens allerlei zaadjes en plantjes te willen kopen om de tuin wat op te leuken. Helaas leef ik in een stad waar alle tuincentra op alle zondagen gesloten zijn, als gevolg van ‘The Bible Belt’ dus ik moest mijn wens een dag ophouden. Mijn lief heeft zijn lentekriebels wel kunnen uiten door met een elektrische zaag een boom te snoeien en de stukken hout tot het formaat open haard te zagen. De oudste en de middelste knul hebben hem geholpen om de afgezaagde stukken op de stapel te leggen. Daarna was het tijd om de schuur te plunderen. Dat is vrij vertaald onze opbergruimte voor al het buitenspeelgoed. Omdat onze kinderen vooral heel goed zijn in alles pakken en minder goed in opruimen, hebben wij daar dit keer streng op toegezien. In ons kikkerlandje is het niet te zeggen of de lente meteen aan zal houden, of dat we een week later dan toch weer gehuld in onze winterjas naar school moeten lopen. Dus de regel werd: als er iets nieuws gepakt gaat worden, wordt eerst het vorige speelgoed opgeruimd en weggelegd. Achteraf was het niet nodig. Jeu de Boules (in de kinderuitvoering) werd gepakt en dat hebben we urenlang met elkaar gespeeld. De oudste had de kleur blauw, de middelste rood en ik had bij de potjes die ik meedeed de kleur groen. Onze jongste leert namelijk lopen en in deze fase is dat pijnlijk voor de ruggen van mijn lief en mij. Als hij met hem liep, kon ik Jeu de Boules spelen. Als ik aan de beurt was, kon dat niet. Ondertussen spraken mijn lief en ik over ons zwaar beschadigde gras. Het heeft vorige lente en zomer en nog een staart van de herfst te lijden gehad onder het intensieve gebruik van met name onze oudste, die zich profvoetballer voelt en zich als zodanig gedraagt op het gras. Slidings, alle ballen willen houden als hij zich in de rol van keeper bevindt… Daarna heeft hartje winter er nog eens een flinke dot sneeuw overheen gelegd en dat bij elkaar is een uitputtingsslag voor ons gras geweest. Mijn lief heeft zaadjes gezaaid, maar onderwijl besloten we dat dit voor half mei goed aangeslagen moet zijn. Anders huren we een frees, woelen de hele grasmat om, egaliseren de grond en laten een nieuwe grasmat bezorgen, die manlief er dan inlegt. We zetten het terrein dan af met een lint, in de kleuren ‘verboden voor’ en we spreken hardop uit dat het voortaan verboden is voor voetbalwedstrijden. Alleen maar Jeu de Boules op het nieuwe gras!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten