Wat een bijzonder effect heeft het schrijven van de opdrachten toch! Bij het lezen van deze opdracht bijvoorbeeld (ergens in de loop van de dag) dacht ik in eerste instantie: “Ik heb helemaal geen lievelingspen, dus wat valt er nu over te schrijven?” Toch blijft het woord pen dan ergens in m’n onderbewustzijn hangen en zojuist, toen ik terug kwam wandelen van de basisschool van m’n zoon omdat er een vergadering van de Ouderraad plaatsvond en waar ik standaard de notulen maak, dacht ik zomaar ineens aan mijn kalligrafeerpen. Ik heb hem al lang niet meer, maar als er een pen bijzonder voor me is geweest, dan is die het wel! Schrijven was en is mijn hobby en toen ik als beginnende tiener de fijne motoriek van schrijven onder de knie had, kreeg ik er een keer één. Het leek op een vulpen, er gingen ook vullingen in, alleen was de punt groter en vlakker, waardoor de typische kalligrafeerbewegingen gemaakt konden worden. De pen was rood en zat in een prachtig zwart doosje met een roodfluwelen binnenkant. En ik was er groots mee! Menig ‘penvriendin’ heeft een kalligrafeerbrief van me ontvangen. Ik ontwikkelde mijn eigen kalligrafeerhandschrift en ergens onderweg ben ik ‘m uit het oog verloren. Ik verwacht dat het is zoals fietsen; als ik nu weer zo’n pen voor me zou hebben, dan zou ik het zo weer kunnen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten