Mijn mooiste schilderij

Hij hangt aan de muur bij de eettafel. Hij is één bij één meter. Op de plek waar ik zit aan de eettafel kan ik hem zien. En ook als ik niet aan de tafel zit, maar in de buurt ben, zomaar even langsloop of ons huis binnenkom, zie ik hem. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet naar kijk.

Hij is rood. Niet brandweerrood, niet bordeauxrood, niet Ferrarirood, maar warm rood. Slechts één kleur rood. Maar… er is verschil in de dikte van de kleur rood en daardoor in de intensiteit van de kleur. En ik kan er naar blijven kijken.

Mijn lief heeft dit schilderij gemaakt en van al zijn creaties (inmiddels zo’n vijftien tot twintig) vind ik dit de allermooiste.

Z’n eerste creatie (waar ik bij was) kan ik me nog goed herinneren. Zijn moeder bestelde zo’n slordige twintig jaar geleden een ‘roze’ schilderij. Dat was (en is) haar lievelingskleur. Wat ze kreeg was alles behalve roze en had de naam “Een ode aan Mondriaan met de geestdrift van een konijnenkeutel”. Alles wat de naam in zich heeft, zo ook is het schilderij: een wirwar van kleuren, gebeurtenissen, afbeeldingen en diktes van verf. Olieverf. Mijn lief werkt alleen met olieverf. Het schilderij hangt nog steeds in haar huis en daaruit trek ik de conclusie dat het waarde voor haar heeft.

Het schilderij daarna maakte hij voor zijn vriend Paul. Het was vergelijkbaar met die voor zijn moeder. Veel kleuren, diktes van verf en allerlei afbeeldingen. Dit keer stond Jimi Hendrix centraal. Hoe het kan, kan het, maar wij hebben dit schilderij teruggekregen, daarna nog eens aan mijn broer geleend en wederom teruggekregen. Het staat op onze zolder stof te happen. Te dierbaar voor mijn lief om weg te doen.

Net als het schilderij dat jaren in onze huizen in Den Haag heeft gehangen. Een woeste zee met daarop een zeilbootje, twee mensen er in en een paar langs scherende meeuwen. Omlijst met een dikke gouden rand à la de Renaissance. Zelf opgeduikeld in een curiosa winkel, zelf gerestaureerd en zelf goud geverfd. Het was werkelijk geen combinatie, maar juist daarom vonden wij van wel.

In onze eerste koopwoning ontdekte mijn lief de meer abstracte stijl – na enig aandringen van mij. Het schilderij wat daar boven onze eettafel hing vond ik ook prachtig, maar bleek niet goed genoeg uitgehard te zijn, waardoor de olie is gaan lopen en er rare vlekken ontstonden.

En toen maakte hij de mooiste tot nu toe. Het is geen Wassily Kandinsky, geen Karel Appel, geen Herman Brood, geen Corneille, geen Rembrandt en geen van Gogh. En toch is het ons net zo kostbaar, want we verkopen ‘m niet. Aan niemand.