07 mei 2012

Er was eens... Deel II

… een wolk van een baby. Hij had best wel wat haar op zijn hoofd toen hij geboren werd en hij had, net als zijn broer, grote helderblauwe ogen. Zijn toet was anders van vorm. Grover, vierkanter, ook al was hij ook mooi rond, en misschien al van meet af aan mannelijk. Als baby had hij niet veel bekijks, als dreumes daarentegen des te meer. Zijn blonde haren accentueerde de kleur van zijn ogen. En uit zijn ogen sprak pret. Voorbijgangers zagen dat óók. Zijn moeder fluisterde vaak het zinnetje “Born to have it and have it he shall” in de oren van hem. Goed gepikt van Bono (U2) dat hij gebruikte om basgitarist Adam Clayton aan te kondigen tijdens het concert “Live at Slane Castle”. Het had een magisch effect op het manneke…

Het jochie groeide op. In Sterrenburg. Hij was makkelijk, easy going en vond veel goed. Totdat hij het niet goed meer vond en óf hard ging schreeuwen en krijsen óf zijn lijf de strijd inwierp om duidelijk te maken dat het anders moest. Woorden had hij toen nog niet voldoende tot zijn beschikking. Daar ontstond ruimte voor nadat hij had leren lopen. Met tien maanden stond hij, met dertien maanden liep hij los. Zijn broer nam hem aan de hand, met lopen en met praten.

Zijn ouders kenden elkaar al jaren toen hij geboren werd. Achttien jaar, om precies te zijn. Ze trouwden toen ze hun eerste zoon verwachtten, omdat ze de wens hadden met hun gezamenlijke achternaam een gezin te vormen. En met zijn komst voelden ze zich dat des te meer.

Er was eens een wolk van een baby...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten