M'n liefste dier

… is zonder twijfel Baloo geweest. Een kat, die verliefd was op mij en ik op hem. Met pijn in m’n hart hebben we hem weg moeten doen kort nadat onze oudste zoon geboren werd. Hij was werkelijk zó jaloers dat hij in ons huis al zijn behoeften ging doen. Zijn urine liet hij bij voorkeur gaan op of in de buurt van de trap. En zijn grotere boodschappen deed hij bij voorkeur onder mijn bed. Ik snap het wel. Hij en ik waren onafscheidelijk als ik thuis was. We kroelden. Hij kwam bij me op schoot liggen, of in m’n nek. Als ik ging slapen, kwam hij lepeltje lepeltje in mijn knieholtes liggen. Ik gaf hem eten. Ik aaide hem, ik kamde hem en via mijn ogen en gedachten kon ik met hem communiceren. En toen kwam er een indringer. Ik denk dat hij niet veel gemerkt heeft van het opzwellen van mijn buik, want hoe dik die ook was ten tijde van die zwangerschap, Baloo zocht en vond wel een plek om op me te liggen. Nadat onze zoon geboren werd, heeft hij het eerst eens een paar dagen aangekeken, maar toen het hem duidelijk werd dat dit nieuwe wezentje ons huis niet zomaar zou gaan verlaten, werd hij nijdig van jaloezie. En ging doen wat hij ging doen. Waarop wij deden wat we vonden dat wij moesten doen. Dát is een pijnlijke herinnering. Terugkijkend naar zijn foto’s zie ik wat hij en ik met elkaar hadden. Hij was m’n liefste dier en ik was zijn liefste mens.