Tegenslag

Als ik tegenslagen te verwerken krijg, reageer ik als een klein kind. Dat doe ik niet expres. Dat doet mijn amygdala. Zij heeft tegenslagen en de daarbij horende emoties opgeslagen. Meteen vanaf de dag van mijn geboorte. En omdat ik nog geen ‘Past Reality Integration-therapie’, kortweg PRI, heb gevolgd, ben ik bij tegenslagen nog altijd een slaaf van mijn amygdala. Zoals ook de rest van de wereld, op een paar uitzonderingen na. PRI kan me helpen om het onderscheid tussen mezelf als kind en mezelf als volwassene te onderkennen, te herkennen en te wijzigen. Wat ik daarvoor moet doen, is veel geld betalen en tweewekelijks naar een sessie gaan. Daar krijg ik de theorie van PRI uitgelegd, ik leer alles over de vijf afweermechanismen, ik krijg oefeningen mee en van daaruit is het de bedoeling dat ik ga zien dat ik handel met de illusie te maken te hebben met het heden, terwijl het verleden is dat regeert. Of beter: mijn amygdala regeert. En hoe slim de amygdala ook is, ze is zo dom tegelijkertijd, want.. ze is niet in staat een differentiatie in het bewustzijn aan te maken. In contact komen met een symptoom, refereert voor de amygdala en dus ook voor mij aan wat ik als kind heb meegemaakt en dientengevolge zal ik als zodanig reageren. Zoals ook de rest van de wereld doet, op een paar uitzonderingen na. Maar er is hoop! Hopelijk geen valse? Ik kan via regressie kennismaken met de pijn die ik als kind had. Omdat ik nu bewust terugga naar mijn kindertijd kan ook mijn neocortex meedoen en die is wél slim! Die kan nieuwe verbanden leggen én onthouden! En daarmee kan m’n amygdala als het ware opnieuw geprogrammeerd worden!

Verder ben ik nog niet in het boek ‘De herontdekking van het ware zelf’ van Ingeborg Bosch. En hopelijk wacht de volgende tegenslag die ik te verwerken krijg tot het moment dat ik het boek uit heb. En hopelijk kan ik dan reageren als een volwassene.