Intens verdrietig kan ik me nog steeds voelen bij het horen van de
cd “Concerto pour une voix” van Saint Preux. Het is klassieke muziek uit 1969.
Ik was zestien toen ik deze muziek voor het eerst hoorde. M’n vader had de cd
meegenomen voor m’n moeder uit de bieb, maar ergens ben ik er door geraakt en
heb ik de cd meegenomen naar m’n kamer. Ik herinner me dat ik op m’n bed een
zielig boek zat te lezen en dat de muziek daardoor nóg intenser voor me werd.
Gek genoeg herinner ik me niet welk boek het was… En gek genoeg kan ik me nog
steeds die emotie van toen herinneren (en het als ik wil herbeleven) bij het
horen van die muziek.
http://www.youtube.com/watch?v=24TaTGljBAE
Intens verdrietig kan ik me nog steeds voelen bij het lied “Feast
of friends” van The Doors. Zo lang als ik een lijst heb met nummers waarvan ik
wil dat die op m’n begrafenis gedraaid worden, staat dit nummer er al op. Als
laatste nummer en op repeat. Ik hoorde dit nummer voor het eerst in 1991, ik
was zeventien en onderging de film “The Doors” van Oliver Stone met Val Kilmer
en Meg Ryan in de hoofdrollen. Het was het laatste lied. Ik zag Jim dood in het
bad liggen. Vredig. Zijn vriendin werd zonder geluid in beeld gebracht. Het
sloeg bij mij in als een bom. Ik had al niets op met de dood als gebeurtenis
waar ik per abuis tegenaan liep, maar toen helemaal niet meer. Nog lange tijd
daarna, zelfs soms nu nog, heb ik er angst voor. Dat ik nietsvermoedend ergens
binnenkom en getroffen word door het overleden lichaam van iemand…
http://www.youtube.com/watch?v=S9ZlPsRqqnw
Blij, iedere keer weer, word ik van “Have you ever been mellow?”
van Party Animals. Of van “Hello” gecomponeerd en gezongen door Mark Foggo. Op
het eerste nummer heeft m’n broer me getracht te leren hakkuh, maar dat kunstje
heb ik toch niet zo best onder de knie gekregen als hij. Het tweede nummer is
een mix van herinneringen aan een tijd met mijn nicht. Zo close als we waren,
zo uit elkaar groeiden we nadien. Achteraf deed het me pas pijn. Opvrolijken
kon en kan ik me met dat nummer.
http://www.youtube.com/watch?v=pJkgOK-7Sj4
http://www.youtube.com/watch?v=j9Ob0V4Lm2I
Ontroerd van songteksten ben ik ook om de haverklap. Als beginnend
twintiger van het nummer “Dad” van K’s Choice, omdat ik de tekst aangeboden
kreeg van m’n vader en ik zeker wist dat hij het eens was met die tekst. Vandaag nog van “Am I supposed to apologize” van Maria
Mena. Er zitten een paar rake treffers voor mij in dat lied. En als het
raak is, raak ik ontroerd. Zo is ook een poos “Flinch” van Alanis Morissette
belangrijk voor me geweest. Dat was het mooiste nummer voor m’n vader van haar.
Ik heb proberen te doorgronden waarom. Alles wat ik denk ontdekt te hebben, is
tot op de dag van vandaag onbesproken gebleven.
Andere ontroerende nummers vind ik “For bitter or worse” van
Anouk, “Just a word away” van Chris de Burgh, “Memories” van Elaine Page in de
musical Cats, “Chasing cars” van Snow Patrol, “One” van U2, “I don’t wanna hurt”
van Anouk en “Rolling in the deep” van Adele. Kenners (van mij) weten waarom!
http://www.youtube.com/watch?v=T_lVosdz9gE
http://www.youtube.com/watch?v=Pm5w7gHEtJI
http://www.youtube.com/watch?v=GemKqzILV4w
http://www.youtube.com/watch?v=ftjEcrrf7r0
http://www.youtube.com/watch?v=bNvwkyKQiH0
http://www.youtube.com/watch?v=rYEDA3JcQqw
M’n lievelingslied van dit moment is echter het bijzondere “Dead
dead dead” van Juan Schwartz & The South Park Children’s Choir, omdat hierachter
een te gek gaaf verhaal schuilt. Het heeft me úren zoeken gekost, maar
uiteindelijk kwam het antwoord er met dit lied. Wees voorzichtig met het openen
van de link – de tekst is zeker niet geschikt voor iedereen ;-)
http://www.youtube.com/watch?v=oWv-SuQ9ZaQ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten