Mijn leven is nogal
wit, als je begrijpt wat ik bedoel.
De eerste keer dat ik
bewust in aanraking kwam met een andere cultuur is toen ik met het meisje Amina
mee naar huis mocht. Ik moet een jaar of vijf geweest zijn. Haar huis was kaal.
Er lag een matras in de woonkamer, die dienst deed als bank én als bed. Ik
herinner me dat haar vader thuiskwam en dat hij Amina’s moeder hard sloeg. Dat
heb ik verteld aan mijn moeder en zij heeft dit gemeld bij de Raad voor de
Kinderbescherming of een soortgelijke instantie. Er is iets met die informatie gebeurd,
want Amina is van school gegaan, maar wat er gebeurd is?? Niemand weet het.
In 1999 gingen mijn
lief en ik op vakantie naar Langkawi, een schiereiland van Maleisië. Dat was ook
een cultuurverschil. Het begon al in het vliegtuig. Het personeel was, naar
onze beleving, zó dienstbaar dat we er kriegelig van werden. De hele vakantie
heeft ons dat gestoord. Buigend en met handen tezamen van ons weglopen nadat we
ons drankje of eten gekregen hadden, tientallen malen “Thank you” zeggen…. Dienen
dienen en nog eens dienen. Daar voelden we ons beiden niet prettig bij.
De cultuur die ik heb
mogen proeven en waarvan ik denk dat ik er in zal kunnen gedijen, is de
Braziliaanse:
Wat vandaag niet lukt,
proberen we morgen weer.
De zon schijnt, dus
het is een mooie dag vandaag.
Het regent, dus het is
een mooie dag vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten