Tandarts

Het neemt af. Maar als kind scheet ik zeven kleuren stront voor ik naar de tandarts moest. En niet alleen op de dag zelf, maar zeker al een week van tevoren. Het gebeurde zo… Ik was negen en had eens iets aan één van mijn kiezen. Dat was enige tijd onopgemerkt gebleven, totdat m’n wang zo bol stond van de ontsteking dat mijn meester er iets over zei tegen mijn moeder. Ze nam me mee naar de tandarts en daar moest het zwikkie er uit. Geen verdoving, geen andere verzachtende omstandigheden, alleen ik, mijn angstzweet en mijn moeder, die mijn hand vasthield. Eikendahl heette de beste man. Ik zal het nooit vergeten. Net zo min als zijn witgrijze haar en zijn enorm grote handen.

Toen ik dertien was en een beugel aangemeten kreeg, stikte ik bijna in het happen. Ook zo’n dramatische gebeurtenis. Ik kan me nog goed herinneren dat er tegen me gezegd werd dat ik door m’n neus moest ademen en verrek! Dat hielp! Maar… als dat ze dit soort foefjes nou eens van tevoren aan bange piepkuikentjes zouden vertellen, dan zou dat heel wat paniekgevoelens schelen. Want denk maar niet dat ik de enige ben, die op zo’n manier door orthodontist Guis is geholpen!

Eind twintig moesten dan eindelijk mijn verstandskiezen verwijderd worden. De tandarts ging wijselijk dat gevecht met mij niet aan en verwees me door naar de kaakchirurg. De week voorafgaand aan die afspraak was ik heel wat kilootjes afgevallen, want ik bleef naar de wc gaan van de zenuwen. Ik nam zelfs mijn moeder mee naar die afspraak! Dan kon ze mijn hand weer vasthouden! Maar niets van dat al. Mijn naam werd omgeroepen en er zou een foto worden gemaakt. Nietsvermoedend ging ik in een stoel liggen en plots stond daar de chirurg met een naald van wel tien centimeter!!! Toen hij me naderde, heb ik hem met mijn elleboog weggeduwd. Hij werd kwaad op me. Hoe dom ik kon zijn dat te doen?!! Die naald had ik mijn arm terecht kunnen komen! Ik was net zo kwaad op hem, alleen uitte ik dat niet. Ik was er verdomme gewoon in geluisd!! Stelletje van de pot gerukte koffiebonen!!! Ik onderging de operatie daarna als een gevangen dier, dat wist dat ontsnappen niet tot de mogelijkheden behoorde. En ik ging zelfs nog een keer terug voor de andere kant van m’n bakkes.

Als moeder wens ik mijn tandartsangst niet over te brengen op mijn kinderen. Daar heb ik de hulp van mijn man bij nodig. Onze oplossing daarvoor is dat we als gezin naar de tandarts gaan. Gezellig, met z’n vijven. Op een doordeweekse dag aan het einde van de middag. En we maken er een feestje van na afloop.

Er komt een dag dat één van m’n kinders iets mankeert aan z’n gebit. Indien nodig of gewenst, zal ik er voor hem zijn. Met mijn hand om vast te houden en er in te knijpen. Maar bovenal om met hem mee te leven.