M'n beddenverhaal

Het wiegje, waar ik in lag toen ik net geboren was, ken ik via foto’s. Dat geldt ook voor het ledikant dat daarna kwam. Het eerste bed, wat ik me écht kan herinneren, is het bed waar een logeerbed onder zat. Dat kon er onder vandaan gerold worden. Als ik het goed heb, konden er zelfs pootjes worden uitgeklapt, waardoor het logeerbed ongeveer net zo hoog werd als het ‘moederbed’. We deden het alleen niet. Het lag niet lekker. Het was niet stabiel. En omdat het net niet net zo hoog was, voelde de wens van een namaak tweepersoonsbed als net niet goed genoeg. Alle keren dat mijn lievelingsnicht bij me kwam logeren, sliep zij op het logeerbed. Of ik.

In 1996 kochten mijn lief en ik ons eerste tweepersoonsbed. Het was 180 bij 200 cm en het heeft tot 2010 dienst gedaan. Het was er één met spijlen. Precies zoals deze, alleen hadden wij geen vloerbedekking, geen romantische ontbijtjes in bed en al helemaal geen gestreept dekbedovertrek.

In 2010 kochten we een ander bed. Net zo strak en modern, ook van aluminum, maar nu zonder spijlen. Gewoon gewoon.

Een goed bed valt of staat met een goed matras. Als dat niet in orde is, kan het bed er nog zó gaaf uitzien, maar dan slaapt het niet lekker. Goed slapen in een goed bed betekent goed uitgerust en zonder welke vorm van (spier)pijn wakker worden. Helaas is dat al even niet het geval bij me en ik denk steeds vaker dat het wel eens door m’n matras zou kunnen komen. Volgens mij is dat namelijk net zo oud als m’n eerste tweepersoonsbed…