Handen - Wedden dat?!

Laat me foto’s zien van iedereen met wie ik goed omga en ik wed dat ik er negentien van de twintig goed heb!

Als ik m’n ogen sluit en denk aan de handen van anderen, dan zie ik ze voor me. Ik herken die van mijn lief, mijn kinderen, mijn ouders, mijn schoonouders, mijn broer, mijn schoonzussen, mijn zwager en die van mijn dierbare vriendinnen meteen. Die van oom Rob haal ik er ook tussenuit, net als van zijn vrouw en kinderen. Ik durf al mijn tantes en ooms trouwens wel op te nemen in de weddenschap!

Waar het vandaan komt, weet ik niet, maar ik let op handen. Helemaal na 2004. Ik organiseerde toen samen met drie andere meiden een reünie van de basisschool. We hadden elkaar na 1986 niet meer gezien. En wat me opviel tijdens die avond, waren de handen van de aanwezigen. Ze waren nog precies zoals ik ze me herinnerde. Waar de gelaatstrekken van sommige vroegere klasgenoten wat veranderd waren, waren hun handen, hoewel gegroeid, in de kern hetzelfde gebleven. Ik zag het. Ik voelde het ook. En ik vond het uitermate bijzonder.

Mijn handen worden ouder. Ik zie het heus. Zachtjes aan komen er rimpeltjes in m’n eens zo strakke huid. Toch blijven ze in de kern hetzelfde. En ik ben er trots op! Ik voel de behoefte om ze te verstoppen, zoals Madonna deed bij haar afgelopen twee concerten in Nederland, in het geheel niet. Ik schaam me niet voor de opkomende rimpeltjes en het langzaamaan verouderen van m’n huid. Madonna wel. Zij bedekt ze. Ik heb bedacht dat ze dat doet, omdat dat haar enige lichaamsdelen zijn waaraan buitenstaanders kunnen aflezen dat ze vorige week donderdag 54 jaar geworden is. Hoogstwaarschijnlijk is er door plastische chirurgen ook niets aan te doen, anders had ze het al gedaan. Nu ga ik niet goed met haar om, maar mocht er een grappenmaker in de ‘Wedden dat?!- Commissie’ zitten en er een foto van haar handen tussen doen, dan is dat die ene die ik mis zal hebben!