M'n agenda

De schoolcampus van V&D herinner ik me levendig! Ik vond het een ware traktatie om als beginnend brugklasser in die walhalla van kantoorartikelen te mogen snuffelen, voelen, ruiken én kiezen. Met een mandje volgeladen liep ik, samen met mijn moeder, voldaan naar de kassa. Hoewel ik zuinig was op al mijn schriften, etuis met inhoud, multomappen en tabbladen, het meest zuinig was ik op mijn agenda. Het duurde niet lang, of ik beschouwde die bundel papier als mijn dagboek. Ik schreef er keurig recht de belangrijkste dingen in: adressen en telefoonnummers van vriendinnen, m’n lesrooster en natuurlijk op iedere bladzijde (maar niet te ver vooruit) de naam van de jongen die mijn hart gestolen had. In de eerste klas was dat Maurice Scheepbouwer. Ik ben een heel jaar bezig geweest zijn hart te veroveren, maar zonder succes. Pas toen de zomervakantie aangebroken was en ik hem uitgenodigd had voor mijn feestje en ik hem na afloop terugbracht naar Breitnerstraat 4 durfde hij te bekennen dat hij ook al langere tijd verliefd op mij was. Het werd niets. Hij ging naar de Mavo, ik naar de Havo en hoe dichtbij dat ook was, namelijk in dezelfde school, het was toch een onoverbrugbare afstand.

In Havo 2 groeide mijn liefde voor m’n agenda. Ik plakte er stickers in en ik ging verschillende kleuren gebruiken om belangrijke dingen te markeren. Ergens tussen al die zogenaamde tags, groetjes van Judith, XX van Laura XX en jongensnamen was ook nog wat huiswerk te ontdekken. Ik deed m’n best op het schrijfwerk. Een opstel, een samenvatting, of Franse woordjes oefeningen stonden keurig in de daarvoor bestemde schriften. Maar leren was toen al een probleem. Als me tijdens een repetitie iets gevraagd werd, kon ik feilloos zeggen dat het antwoord te vinden was op bladzijde 51 links onderaan, waarboven dat plaatje stond van Rembrandt, maar het eigenlijke antwoord moest ik ze schuldig blijven. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb de Havo niet afgemaakt.

Maar waar ik ook ging, ik ging met mijn agenda en naarmate de tijd verstreek, werd ik zo mogelijk nóg keuriger (lees: neurotischer) in de omgang er mee. Mochten er vroeger mensen in schrijven, later heb ik wel eens een nieuwe agenda gekocht en alles wat er in stond overgeschreven, omdat iemand er zonder toestemming in geschreven had. En.. de pen maakte in mijn werkzame leven plaats voor een potlood – er ging met grote regelmaat een afspraak niet door en zoals eerder bekend, ik kan niet tegen krassen, tussen haakjes zetten en/ of tipp-ex. Nu is het zo dat ik eerst alles met potlood schrijf en pas als ik zeker weet dat het door is gegaan, gum ik het uit en schrijf het over met pen.

Behalve thuis. Daar hangt een heuse gezinskalender, waar zowel mijn lief, als mijn oudste zoon en ik op schrijven. Drie handschriften op één kalender. Een hele overwinning voor mij. En weet je wat ik daar ook op durf? Ik durf er op te krassen! Ik durf een afspraak door te strepen, soms zelfs heel dik! En als ik mezelf betrap op mijn neurose dan verdoezel ik die met een leuke sticker! ;-)