Schakelen

Mijn lief en ik boekten een vakantie naar Rhodos, Griekenland. Onze oudste en toen nog enige zoon ging met ons mee. Hij was nog net geen twee, dus we hoefden voor hem alleen maar administratiekosten te betalen. We checkten in op Schiphol, we namen plaats in het vliegtuig, ‘we were almost ready for take off’ toen er een stewardess op ons af kwam lopen en ons vroeg naar onze zoon. “Heeft hij de waterpokken?”, werd ons gevraagd. “Euhm.. nou.. ja.. maar het ergste is voorbij…”, antwoordden wij enigszins verbaasd. De dienstdoende arts van Schiphol bleek onbereikbaar, waardoor er geen doktersverklaring opgemaakt kon worden en voor de veiligheid van alle andere passagiers werden wij het vliegtuig uitgezet. Onze koffers werden tevoorschijn getoverd, we werden terug gebonjourd naar de wachtruimte voor de slurf en dat was het einde van onze vakantie. We gingen niet. Dat was behoorlijk schakelen. Het gevolg? Ik was boos, heel boos. Ik voelde me onmachtig, gefrustreerd en onrechtvaardig behandeld. Het meeste pijn deed het me mijn zoon te zien. Hij stond tegen het raam geplakt en zag ons vliegtuig wegrijden, naar de startbaan. Toen het vliegtuig uit ons zicht verdwenen was, vroeg hij ons: “Vliegtuig, waar ben je nou?” Daar stond hij dan. Gekleed in een rood t-shirt met daarop een vliegtuig. Al weken beetje bij beetje voorbereid op een vakantie met het vliegtuig. Als ik er aan terugdenk, kan ik me er nóg kwaad over maken.

Mijn agenda stond bol met afspraken voor donderdag. Toen ik die dag op kantoor kwam, ging vrijwel onmiddellijk de telefoon. Het was Sandra, de moeder van Joran. Paniek in de tent, want hij was opgepakt door de politie en zat in voorarrest. Er moest toen van alles. Ik moest hem bezoeken, ik moest alle betrokkenen spreken, ik moest multidisciplinair overleg hebben en daarna moest ik een leesbaar en gedegen rapport schrijven. Dat moest die dag af, want de dag erna vond er een voorgeleiding plaats. Eén ding was duidelijk: alle geplande afspraken van die dag moesten worden afgezegd en worden verzet. Dat was behoorlijk schakelen. Het gevolg? Ik schakelde rustig van z’n drie terug naar de eerste versnelling, ik deed wat ik moest doen en ik liet me vooral niet gek maken.

Schakelen… Ik vind het niet altijd even gemakkelijk. Zo lang ik het gevoel heb er zelf controle te hebben, gaat het me aardig af. Maar als dat niet zo is, word ik boos. Heel boos. Dan voel ik me onmachtig, gefrustreerd en soms ook onrechtvaardig behandeld.