Koukleum?

Met mijn warme handen en met mijn gloeiende voeten warm ik hier in huis nogal wat mannen op. Ondanks die warme ledematen ben ik wel kouwelijk. Ik trek al snel iets warmers aan, omdat ik het onplezierig vind om het koud te hebben. Hoe warm het ook is, ik slaap onder m’n dekbed. Als het kouder wordt, leg ik een extra dekbed neer. Sinds m’n haar verknipt is, heb ik met grote regelmaat een koude nek. Ik mis die laag extra warmte en kan niet wachten tot m’n haar weer lang genoeg is om het ook op die plek weer behaaglijk te hebben. Maar een koukleum? Nee, dat vind ik mezelf niet. Ik stook de kachel gewoon wat hoger, ik trek m’n sokken over m’n onelegante joggingbroek zodat ik de tocht niet langs m’n scheenbenen voel en als het écht heel koud is, loop ik ook gerust met een sjaal binnenshuis. Alles om het lekker warm te hebben.

Mijn lief is wel een koukleum. Wat hij heeft en ik niet, is een hekel aan kou in die zin dat hij liever binnen blijft. Ik vind het fijn om – goed gekleed – naar buiten te gaan en de kou diep in me op te snuiven. Ik vind het heerlijk om met m’n kinderen buiten in de sneeuw of op het ijs te ravotten. Ik vind het geweldig om met m’n fotocamera foto’s te maken van de met sneeuw bedekte wereld. Ik kijk m’n ogen uit als ik op de met ijs bedekte sloot sta en vanuit een ander perspectief ons huis kan zien. Ik geniet van de naar eten zoekende kool- en pimpelmeesjes. Mijn lief beleeft dat allemaal anders. Hij blijft bij voorkeur binnen. Hij heeft er de ziekte over in als hij zijn autoruiten moet krabben om te kunnen vertrekken. En uitjes buitenshuis, zoals het gebruik maken van ons abonnement op Blijdorp, vindt hij al snel te koud. Waren we met drie kinderen al specialist geworden in opsplitsen, in de koudere maanden van het jaar is dat helemaal het geval. Mijn lief doet de activiteiten binnen en ik neem ze voor een gezond portie buitenlucht mee de kou in.