Sprookjes

Tranen met tuiten heb ik keer op keer gejankt bij het sprookje “Het meisje met de zwavelstokjes” (van Andersen). We hadden er een langspeelplaat van en ik herinner me hoe ik met m’n oren voor de box hing om het verhaal te kunnen horen. Het verhaal in combinatie met de muziek zal m’n ziel geraakt hebben. Het arme meisje probeert op oudejaarsavond lucifers te verkopen, ze wordt niet gezien en gehoord, ze probeert zichzelf te verwarmen met de lucifers, ziet in een visioen haar overleden oma en gaat zelf ook bij het uitdoven van haar laatste lucifer naar het hiernamaals. Hoe droevig??

Er zijn me als kind allerlei sprookjes voorgelezen. Ik denk zelfs dat “Het meisje met de zwavelstokjes” de enige was waar we een langspeelplaat van hadden. Of, en ook dat is goed mogelijk, ik wilde het zo vaak horen dat het opzetten van een plaat m’n moeder minder moeite kostte dan het keer op keer op keer op keer voorlezen. Kinderen zijn onverzadigbaar, zeker in een bepaalde leeftijdsfase en ik kon het kwadraat van onverzadigbaar zijn.

En nu lees ik voor. Of ik kijk naar verfilmingen van sprookjes met m’n kinderen. Ik geniet er met volle teugen van. Bambi, Pinoccio, Dombo, Sneeuwwitje, Assepoester… het maakt niet uit, voor mij kan het ook op repeat. Want: het is mijn idee dat sprookjes kunnen helpen bij het ontwikkelen van een geweten. In principe komt ieder sprookje op hetzelfde neer: goed versus kwaad en in vele gevallen wint, na soms een lange strijd, tóch het goede. Ontspanning met een boodschap. Hoe sprookjesachtig kan het zijn?