De vijand

Ik dank God op m’n blote knieën dat ik nog nooit ben blootgesteld aan ‘de vijand’. Hoe zou het zijn om te leven in een land waar oorlog heerst? Waar je bang bent voor wat er die dag kan gebeuren? Waar je – slechts kort – opgelucht adem haalt als het je gelukt is wat boodschappen in huis te halen? Waar je – slechts kort – opgelucht adem haalt als je ’s avonds als compleet gezin naar bed gaat? Ik kan me er eigenlijk geen voorstelling van maken. Ik kan deze dingen (en nog andere dingen) opnoemen, ik kan beelden beschrijven die ik ooit op het nieuws heb gezien en die indruk op me hebben gemaakt, maar dan nog… Met m’n inlevingsvermogen is niets mis, maar dit gaat m’n voorstellingsvermogen te buiten.

Ik leef gelukkig in een wereld zonder vijanden. Alles wat symbolisch een vijand zou kunnen zijn, zoals mijn eigen gedachten, staat in schril contrast met hoe het moet zijn om omringd te zijn door échte vijanden.