Ik ben een cultuurbarbaar als het om klassieke muziek gaat. Ik kan hooguit
een paar klassieke uitvoerende artiesten opnoemen. Welke beroemde stukken ze
gemaakt hebben, weet ik niet. Het interesseert me ook niet. Bij een popquiz kan
ik Marilyn Manson herkennen, iets meezingen uit The Sound of Music of het
verschil horen tussen dj Tiësto of Armin van Buuren. Als je de poedelprijs wilt
winnen bij een klassieke muziekquiz kun je mij meenemen. Ik zal er uitzien of
ik mijn uiterste best doe om op de juiste uitvoerende artiest en de titel te
komen, maar de waarheid is dat ik daarin toneel zou spelen. Desalniettemin mag
ik graag naar klassieke muziek luisteren. Radio 4 is een zender die ik opzet
als ik alleen thuis ben en behoefte heb aan het geluid van violen, gemengd met
piano en een vleugje klarinet. Een mooie stem er bij kan m’n huid in vervoering
brengen door me kippenvel te bezorgen. And last but not least, klassieke muziek
kan mijn emoties raken. Ik kan er als een jekko van gaan stofzuigen, omdat het
me energie geeft, ik kan ook als een zombie op de bank gaan zitten en me
huilend in mezelf keren. Saint Preux doet het allebei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten