M'n sokken

M’n lievelingssokken koop ik bij Hema. Ze zitten lekker, omdat ze niet zoals sommige andere sokken, die ik in een opwelling of wegens geldgebrek bij Action, Zeeman of Big Bazar heb gekocht, naar beneden zakken gedurende de dag. Ik heb een hekel aan koude scheenbenen en die heb ik snel met afzakkende sokken. Als ik zo’n kwalitatief slecht paar aan heb, zoals nu, hijs ik die zodra het kan over m’n comfortabele joggingbroek heen. Het sein dat dit kan, wordt gegeven als ik me niet meer aan anderen dan mijn man, m’n kinderen en intimi hoef te vertonen. (Zie je mij in m’n meest ontspannen kleding, dan betekent dit dus iets voor de mate waarin ik je tot mijn intimi beschouw!)

Het is niet eens zo gek lang geleden dat ik nieuwe sokken kocht. Twee van m’n lievelingsparen vertoonden na zeker zes jaar intensief gebruik een gat ter hoogte van m’n grote teen. Zodra ik dat merk, moeten m’n sokken uit. Ik houd niet van sokken met gaten aan m’n voeten. In tegenstelling tot mijn man. Ik zie hem soms lopen met sokken, waar meer gat dan stof in zit. Ik zou het niet kunnen. Hoe dan ook, ik was aan nieuwe sokken toe. Ik zag een paar met een groene sticker. Geen idee wat het betekende voor de prijs, dat merkte ik pas bij de kassa. En ik zag een pak met vijf paar sokken voor zes euro. Aan de stof zag ik dat ze me als gegoten zouden zitten, dus ik nam ze mee. Ik bedwong mezelf om verder de winkel in te lopen. Bij Hema heb ik nogal snel de neiging om met allerhande andere spullen dan het strikt noodzakelijke bij de kassa aan te komen. In een rechte lijn meteen door naar de kassa dus. Ik moest even wachten op een vrouw, die voor de derde keer om een fotoalbum kwam en opnieuw de teleurstelling te verwerken kreeg dat haar bestelling nog steeds niet binnen was. Enige compassie van de caissière bespeurde ik niet en ik zag de irritatie bij de vrouw groeien. Ik leefde met haar mee, maar werd hiervan afgeleid toen ik aan de beurt was. Ik was benieuwd wat dat paar met die groene sticker me zou kosten. Ik had met mezelf afgesproken dat het niet duurder mocht zijn dan twee euro. Ik kon m’n geluk dan ook niet op toen ik slechts één euro in het hippe moderne beeldscherm zag staan. “Dat zijnde mijne!”, dacht ik blij. Ik stopte met kijken naar het beeldscherm en hoorde kort daarna dat ik 9,25 euro af moest rekenen. Een rekenwonder ben ik niet, maar 1+6 lukt me aardig. Snel en adequaat zei ik dat dit niet klopte. Het prijskaartje boven de sokken meldde 6 euro en dat zei ik ook. Het nog ietwat onervaren meisje vroeg me of ik de sokken voor 8,25 wilde kopen. “Nee, ik wil ze voor 6 euro kopen!”, was mijn antwoord. Ze moest op onderzoek uit, deed dat ook en daarmee hield ik de inmiddels groter geworden rij op. Er ging als gevolg daarvan een andere kassa open. En daar meldde de caissière zich. Ze vertelde de meer ervaren verkoopster dat ik de sokken voor 6 euro wilde kopen, dat dat inderdaad boven de sokken hing en dat er zich nog meer sokken op de rij bevonden. Ik kreeg ze mee voor 6 euro. En ze zitten me toch lekker!!