Verzamelen

De verzamelwoede die ik zie bij m’n oudste zoon herken ik in enige mate, ware het niet dat hij tot de gelukkige soort behoort die z’n verzamelingen compleet krijgt, in tegenstelling tot wat ik te verduren heb gekregen in mijn jongere jaren. (Met dien verstande dat het toen ik een kind was een ander tijdperk was. Mijn ouders hadden geen Facebook waarop ze advertenties konden plaatsen met de vraag om stickertje numero 21 uit de Smurfenreeks, zodat m’n verzameling compleet zou zijn.) De superdierenkaartjes van Albert Heijn zijn nu (al) twee keer uitgebracht en zoonlief heeft beide edities van de verzamelalbums vol. Het is hem dit jaar zelfs gelukt om het boek van z’n broertje vol verzameld te hebben én een stapel dubbele dubbelen over te houden, waar hij als een tijger met grote scherpe tanden over waakt. Oh wee je gebeente als je er een kaartje uithaalt, want hij weet ook nog precies welke dubbele dubbelen hij heeft! Verder zweven er in ons huis alle ‘handjes’ van Bas van der Heijden, die ze uitbrachten tijdens het WK van 2010. Daar speelt hij nog dagelijks mee. Het heeft hem alle landen die mee deden leren kennen met hun bijbehorende vlaggen . Laat hem een ‘handje’ zien en hij weet welk land het vertegenwoordigt en kan dat land ook nog aanwijzen op de wereldkaart, die erbij geleverd werd en waarmee een heus voetbalspel kon worden nagespeeld. Ondertussen heeft hij met zijn ‘handjes’ zijn eigen spel verzonnen en heeft de placemat niet meer nodig. Die ligt te wachten tot er een keer een moment komt waarop de jongens zin hebben om te kleien, om dan écht te kunnen fungeren als placemat, hoewel ik betwijfel of die ook gekozen zal worden als ze ook kunnen kiezen uit placemats van Shrek, Mickey Mouse en één met een wilde dieren thema. Super de Boer, nu overgenomen door Jumbo en daarom aan het uitsterven, bracht ‘Webbies’ uit. Kleine poppetjes, die veel weg hebben van de ‘Wuppy’s’ uit mijn tijd. De eerste serie is compleet, de tweede serie mist er twee; de gouden Webbie en de Webbie met een iPod. Van de eerste zijn er honderd uitgebracht voor heel Nederland, van de Webbie met de iPod slechts veertig en als je die trof, dan kon je door het inleveren van die Webbie een echte iPod winnen. Zoonlief is er een tijdje ziek van geweest dat hij die serie niet compleet kon krijgen. Hij heeft ze toen allemaal in een zak gedaan en die staat te staan op zijn kamer in een kast. Hij kijkt er niet meer naar om, maar weggooien mag zeker niet!

Vroeger spaarde ik stickers. Ik had één manco: bij stickers lijkt het of ze gebruikt kunnen worden, maar dat was niet wat ik wilde. Ik wilde ze bewaren, bekijken en bedenken wanneer en bij wie ik ze zou gebruiken. Het fantaseren daarover was genoeg, want ik plakte ze niet. Dat vond ik zonde. Tegenwoordig spaar ik quotes. Ik struin op internet, zoek, kijk, lees en vind en sla degenen die me aanspreken op in een bestand op m’n computer. Soms deel ik ze, anderen bewaar ik voor het juiste moment en de juiste persoon. Het bestand neemt grote vormen aan. Toen ik er mee begon, dacht ik dat de naam 001 voldoende zou zijn, want in die vorm zou ik er 999 kunnen hebben in m’n verzameling. Nu denk ik dat ik er 0001 van had moeten maken, want ik ben bijna op de helft. Aan de andere kant: de huidige telling maakt me kritischer in het wel of niet willen opslaan van de bestanden. En… ik kan altijd een tweede map aanmaken, waar ik ze in bewaar.