De laatste loodjes

Voelen deze laatste stukken tekst als de laatste loodjes? Ja en nee. Ja, omdat het de laatsten zijn, die ik (tot in het nieuwe jaar) heb bewaard, zodat ik nog iets te schrijven in het vooruitzicht had. Hoe ik ook gemopperd heb op de opdrachtgeefster in één van de vorige blogs, ze gaf me met haar opdrachten ook houvast in het schrijven. Nu de laatste stukken tekst naderbij zijn, voelt het als ‘af’ en (bijna) voorbij. Een heel jaar met iedere dag een schrijfopdracht is geweest en er wacht nog niets concreets op me in 2013. Tegelijkertijd voelt het helemaal niet als de laatste loodjes. Als we het spreekwoord “De laatste loodjes wegen het zwaarst” er bij nemen (waarbij ik me altijd afvraag hoe het kan dat er in een Nederlands spreekwoord een contaminatie verwerkt kan zijn, immers iets weegt veel of iets is zwaar) en naar de betekenis kijken, dan zegt dat dat het afmaken van een taak of opdracht het moeilijkst is; dat laatste stukje vraagt het meeste doorzettingsvermogen. En zo ervaar ik het allerminst. Ik kijk er juist naar uit om m’n deelname aan het project af te ronden. Ik heb mezelf beloofd hieraan mee te doen. Die belofte ben ik nagekomen. Gaandeweg heb ik meer en meer m’n eigen invulling gegeven aan het omgaan met de opdrachten. Ik ben ze anders in gaan vullen, ik heb opdrachten overgeslagen en ik ben gestopt met het dagelijks moeten schrijven. Ik heb gaandeweg mezelf meer en meer ontdekt en daar ben ik blij mee. Het is goed zoals het is.