Geheimen

Ik heb zoveel geheimen… dat is gewoon ongelooflijk. Soms prikken ze. Dan willen ze weg uit die pot waar het deksel hermetisch van gesloten is door mijn ongekende kracht. Dat gebeurt altijd op momenten dat het in contact met een ander voelt alsof het moment daar is: tijd voor onthullingen. Maar wat er ook naar buiten komt, mijn geheimen niet. Die blijven zitten waar ze zitten, ze blijven af en toe hun best doen om duidelijk te maken dat ze het zat zijn daar in dat donkere hol. Dat prikkende gevoel herken ik inmiddels. En ik heb een manier gevonden om terug te tikken. Ik zeg tegen ze dat ze niet moeten aandringen. Dat geduld beloond wordt. Dat hun tijd nog wel komt. Dat ze vertrouwen moeten hebben in de loop van het leven. En ik denk er bij dat ze het levenslicht wellicht ooit zullen zien, maar misschien ook nooit. We zullen het zien, of niet.