Pret

Ken je het gelach bij amusementsprogramma’s? Ik wel. En alleen al om al die namaak pret kijk ik niet. In een vroeger leven ben ik wel eens uit vrije wil in het publiek gaan zitten van de Tandenborstel Show van Rolf Wouters. Tweemaal zelfs. Ik kon het de eerste keer gewoonweg niet geloven, ik móest het nog een keer zien. Maar het is écht waar. Het publiek wordt gedresseerd. Er worden door mensen, die er hun geld mee verdienen, bordjes omhoog gehouden met de tekst “APPLAUS” er op en die tonen ze als het moment is aangebroken waarop het voor de kijker thuis prettig is om applaus te horen. En dat geldt niet alleen voor applaus, maar ook voor een lach. Nu ik moeder ben, kan ik te pas en te onpas een lach opzetten. Als m’n oudste één van zijn zelfverzonnen moppen aan me vertelt, kan ik onbedaarlijk lachen. Als m’n middelste daarna een net iets andere versie van dezelfde mop aan me vertelt, lach ik opnieuw alsof hij me het grappigste vertelt wat ik tot aan dat moment gehoord had. In mijn vroegere leven kon ik dat niet. Als ik iets leuk vond, lachte ik, maar op commando lachen zoals me gevraagd werd via een onpersoonlijk bordje met de tekst “LACHEN” er op bij die Tandenborstel Show lukte me niet. Ik vond het vooral stom.

Ik bedenk me nu iets wat misschien wel een keer voor échte pret kan zorgen. Ik maak diezelfde bordjes en die houd ik een keer omhoog voor m’n kinders, op een onverwacht en tegelijkertijd geschikt moment. Zo’n moment waarop de kijker thuis het prettig vindt om applaus dan wel om gelach te horen. Hilarisch! Ik zie het nu al voor me!!