Er ligt een blanco blad voor me… wat zou ik er mee willen doen? Ik zou het willen vullen met wijsheden, met leukigheden, met teksten, met quotes, met rijtjes, kolommen, foto’s erbij plakken als aanvulling op datgeen er is komen te staan en ik zou het opslaan, onder een heldere naam, in een even zo heldere categorie, zodat ik het gemakkelijk terug kan vinden.
Ik ben al menig blanco blad begonnen. Ik heb allerlei beginnetjes van ideeën liggen. Niets is (tot op heden) zo groot als de dagboeken van mijn kinderen. Ook dat begon ooit als een blanco blad, zowel letterlijk als figuurlijk en dat blad vult zich, eveneens zowel letterlijk als figuurlijk! Het dagboek van m’n oudste zoon is het grootst, dat telt nu zo’n slordige 100 bladzijden. Precies zoals ik me voorstelde toen ik begon met het eerste blanco blad. Het is gevuld met wijsheden van hem, met leukigheden van hem, met teksten van hem, met quotes van hem, met rijtjes en kolommen en met foto’s tenslotte om het hele geschreven zwikkie een figuurlijk toefje slagroom mee te geven.
Er ligt een blanco blad voor me… wat voor gevoel geeft me dat? Het geeft me het gevoel van onbegrensde mogelijkheden en met die onbegrensdheid heb ik moeite. Ik heb mezelf de beperking opgelegd dat ik – voordat ik begin aan het vullen van dat blanco blad – van a naar z wil werken en dientengevolge niet bij h kan beginnen. Manlief heeft me al zo vaak gezegd dat mijn schrijfstijl hem bekoort en dat hij de overtuiging heeft dat het ook anderen kan bekoren, dus dat ik eens een keer moet gaan zitten en een boek moet gaan schrijven. Ook dat is een blanco blad, echter in een heel een andere vorm voor mij, want.. ik kan door de onbegrensde mogelijkheden van dat blanco blad geen kop en staart verzinnen. Autobiografisch, dat is mijn vorm. Dat heb ik meegemaakt en dat kan ik navertellen in chronologische volgorde. Dan kan ik beginnen bij a en eindigen bij z. Dat vind ik prettig. Dat is duidelijk en begrensd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten