Een kruiskop schroevendraaier, een waterpomptang, een boor, een zaag, een schuurmachine, een huishoudtrap, een hamer, een krik, een grasmaaier, een snoeischaar, een nietmachine, een plakbandhouder – we hebben het allemaal in huis en ik vergeet het merendeel nu te noemen. Ik vind het allemaal prachtig gereedschap, omdat het me helpt dingen te maken, op te hangen, te verbouwen, te knutselen et cetera. Maar alle superlatieven zijn van toepassing op het meest waardevolle gereedschap in ons huis: m’n handen.
Met mijn handen knuffel ik mijn liefdes. Met mijn handen draag ik mijn kinderen. Met mijn handen duw ik de boodschappenkar door de Jumbo en laad ik wekelijks de benodigde voorraad in de kar, uit de kar op de band, in het boodschappenkrat en de tassen, in de auto, uit de auto, het huis in en dan weer uit om het vervolgens neer te zetten in de daarvoor bestemde plekken. Georganiseerd, netjes op rijtjes. Met mijn handen schrijf ik wat ik schrijf, zoals kleine memoblaadjes met ‘Lief, de koffie staat voor je klaar’, of ‘Jammer dat ik je niet meer gezien heb, tot morgenavond! Luf joe!’ of ‘Lieve Senn, het is weer donderdag, daarom een snoepje! Kus, mama’. Of zoals ansichtkaarten. Gewoon zomaar, om m’n vriendinnen te laten weten dat ik aan ze denk. Met mijn handen typ ik wat ik typ, zoals kleine attente krabbeltjes op Facebook, de dagboeken van m’n kinderen, beginnetjes van boeken waarvan ik denk dat de markt daar op zit te wachten, omdat mijn kijk op dat ene speciale item nog niet als zodanig geschreven is. Met mijn handen maak ik ons eten klaar. Met mijn handen geef ik de planten water. Met mijn handen bestuur ik m’n autootje. De lijst is eindeloos.
Zonder handen zou ik onthand zijn en mijn gezin ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten