Er was eens een vrouw, die samen met haar man zeven kinderen kreeg, zes meiden en één knul. Ze woonden met elkaar in een prachtige vrijstaande woning in een klein maar fijn dorp. De sociale betrokkenheid was groot. Zeker in die tijd, want het verhaal is van meer dan een halve eeuw oud. De vrouw was gelukkig. Als ze naar haar man keek, was ze trots op hem. Ze vond hem nog altijd mooi. Hij werkte hard en hij verdiende voor die tijd best veel geld. Zij waren het eerste gezin op het dorp met een televisie – de vrouw vond het heerlijk de buurt te mogen ontvangen in haar huis. Ze kookte graag, ze werkte hard. Hun zeven kinderen waren aandoenlijk om te zien, sommigen zelfs mooi, ze waren beleefd en het ging hen goed. Harmonie heerste totdat het gelukkige bestaan verstoord werd door een ziekte, die opkwam en de gelukkige vrouw in slechts een paar weken vermorzelde. Ze ging dood.
Elders in Nederland was er tegelijkertijd nog eens een vrouw, die al een kind had voordat ze trouwde met de man met wie zij nog eens vijf kinderen kreeg. Drie van de vijf kinderen heeft zij samen met haar man en andere kinderen moeten begraven – hun hart bleek te zwak om het leven aan te kunnen. Een ander kind is op een geraffineerde wijze van hen afgenomen en ter adoptie afgestaan. Zij leeft wel, het is echter onbekend waar. Het samenzijn met haar man kan samengevat worden als een haat-liefde verhouding. Opnames in rusthuizen, het tijdelijk onderbrengen van de kinderen in pleeggezinnen, alcoholisme, fysiek geweld tussen man en vrouw… Het speelde allemaal in haar leven. Deze vrouw heeft meerdere tikken van de hamer meegekregen en het is begrijpelijk dat zij niet helemaal functioneert zoals anderen.
Er was eens een vrouw, die ergens in de jaren zeventig van de vorige eeuw als eerstgeborene een dochter kreeg. Het was een mooie, warme, onbewolkte zomerse dag. De bevalling verliep voorspoedig, opvallend beter nog nadat de schoonmoeder van de barende vrouw de gelijkvloerse woning verlaten had. De vrouw en haar man gaven hun dochter twee namen. Daar hadden ze het van tevoren samen al over gehad. Lastig vonden zij het niet, want beiden hadden dezelfde gedachte. Kijkend naar het al duimend ter wereld gekomen meisje zagen ze dat de namen haar paste. Ze voldeed aan de on-, en uitgesproken verwachtingen van haar namen.
Er leeft nu een vrouw die houdt van haar namen. Ze is trots op haar namen en ze is blij met de betekenis van haar namen. Ze herkent beide vrouwen naar wie ze vernoemd is, want ook zij is naast de gelukkige bij tijd en wijlen ook een tobbende...
Aline Mathilde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten