Juffrouw Elly gaf mij in de eerste klas van basisschool Veststein een potlood, een schriftje en de opdracht om de voorgevormde lussen, krullen en ‘droedels’ over te trekken ter voorbereiding op het maken van de ‘aan-elkaar-letters’. Ik vond het heerlijk! Ik kon er geen genoeg van krijgen, nog steeds niet! Dat was zichtbaar, want naarmate de basisschool vorderde, kreeg ik meer en meer complimenten over mijn handschrift. Het is er één die uit duizenden te herkennen is. Nog steeds schrijf ik netjes, beheerst en recht. Nog steeds krijg ik complimenten, terwijl ik zelf vaker de beleving heb dat ik bij lange na niet meer zo mijn best doe op mijn handschrift als vroeger. Daarbij kan uiteraard de kanttekening gemaakt worden dat ik nauwelijks nog écht schrijf, het meeste is getypt.
In mijn agenda (van mijn werk) schrijf ik met potlood. Ik hou namelijk helemaal niet van krassen, doorstrepen en tipp-ex en omdat er met enige regelmaat afspraken niet doorgaan en verzet worden, gum ik liever dan dat ik kras. Daarom een potlood. En daar word ik om uitgelachen. Het kan me niet schelen; als ik het doe, wil ik het graag netjes doen. Ik kan me dan ook erg inleven in mijn oudste zoon, die nu in de eerste klas van de basisschool zit (tegenwoordig noemt men dat groep 3) en aan elkaar leert schrijven. Als hij een lijstje maakt, ja.. hij is echt niet van de melkboer…, en er gaat iets niet helemaal zoals hij bedacht heeft, wordt hij verdrietig of boos, verfrommelt zijn papiertje en begint opnieuw. Als zijn jongere broertje hem per ongeluk stoot en hij schiet daardoor uit, hetzelfde ritueel. Hij kan wel iets wat ik niet kan en dat is iets doorkrassen. Ik hoop dat hij dat blijft kunnen! De psychologische oorzaak zoek ik voor mezelf in het thema loslaten… en ik gun hem dat hij dat beter kan dan ik!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten