Dol was ik op zwemmen!!! Totdat ik last kreeg van mijn oren en op doktersadvies niet meer mocht zwemmen. Als gevolg daarvan heb ik mijn zwemdiploma A op vrij late leeftijd gehaald – ik schat dat ik een jaar of acht was.
Dol was ik op zwemmen!! Totdat ik ervoer dat het buiten het zwembad, in de kleedhokjes, minstens acht graden kouder was, ik het daar ook altijd te koud had, te weinig ruimte had om me fatsoenlijk om te kleden en altijd met iets nats aan mijn lijf uit zo’n hokje kwam. Een domper op de lol die ik al zwemmend had gehad.
Dol was ik op zwemmen!! Want als veertienjarige opgroeiende leuke tiener was dat DE plek om te sjansen met leeftijdgenoten. Tot over mijn oren verliefd was ik die ‘zwem-zomer’ op Arno. Weer of geen weer, ik ging naar het zwembad met de hoop dat hij mij die dag misschien van achteren zou naderen, zijn armen om m'n middel zou slaan en samen met me het water in zou springen, als waren we een setje. Hoe groot was de desillusie toen hij dat deed en nog geen twee minuten later hetzelfde deed met mijn beste vriendin?? Enorm! Dat dat zwembad is verbouwd van buitenbad naar subtropisch zwemparadijs deert me niet – mijn verlangen daar nog eens naar terug te keren is er namelijk ook niet!
Dol was ik op zwemmen!! Mooie sierduiken maken, mezelf verbeterend, in gedachten nog wel eens de schoonspringende drieling Marieke, Marijke en Marouke spelend en daardoor iedere volgende voorwaartse of achterwaartse duik nog mooier willen uitvoeren… totdat ik een keer een achterwaartse sprong maakte, onvoldoende afstand had gehouden tot de kant en mijn rechterbeen schaafde aan de net vervangen badrand, van grind! De littekens zijn nog zichtbaar en.. ik heb nooit meer een achterwaartse duik gemaakt!
Dol was ik op zwemmen!! Zo dol, dat ik mijn angst voor zwemmen in open water besloot niet meer te voelen en het gewoon ging doen. Het Lingebos, Gorinchem, vakantie, mooi weer. Ik ging het doen. Samen met mijn moeder, dat dan weer wel en dat is achteraf maar goed ook, anders weet ik niet of ik dit nog had kunnen schrijven. Ik voelde op enig moment namelijk iets langs mijn been komen. Ik kon niet thuisbrengen wat het was, een vis, een plant?? Ik kon überhaupt niet meer nadenken, want ik raakte in paniek. Zo erg, dat ik me aan mijn moeder vastklampte en we bijna samen verdronken. Het was haar leeuweninstinct, haar willen overleven, haar willen redden van mij, waardoor ze zo sterk werd als een leeuw en me aan de kant gekregen heeft. Zwemmen in open water? Nee… mij niet meer gezien.
Dol was ik op zwemmen!! Dus ook ik trotseerde de golven van de zee. Wist ik veel dat de golven van het strand van Hoek van Holland niet te vergelijken waren met de golven van de Atlantische Oceaan?!! Onschuldig pootje badend stond ik daar in de plaats Quiberon in Frankrijk, spelend met de golven toen ik plots door de kracht van de tegenstroom van een golf uit evenwicht werd gebracht en viel. In de luttele tellen die het duurde, telde ik de golven die over me heen kwamen, het waren er twee, keek ik de golven in hun ogen, zag ik de dood tegemoet en ervoer dat het goed was als het zo ver zou zijn. Het was mijn tijd nog niet. Ik werd door de derde golf op de kant geslingerd en naar adem snakkend en met prikkende ogen van het zoute water heb ik de zee beloofd dat ik niet meer onnadenkend met haar zou spelen.
Dol was ik op zwemmen!! En soms ben ik het nog!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten